این پروژه ایده ی قبرستان به منزله ی یک فضای معنوی را با تکنولوژی های ارتباطی دیجیتال ادغام کرده، و یک سطح ارتباطی که یک نفر می تواند با عزیزان خود دیدن کند، و با هویت دیجیتالی آنها بعد از مرگ ارتباط برقرار نماید، تولید کرده است. اثبات وجود ما یک تعامل شخصی است، و فقدان آن حس از دست دادن و غم برای کسی که باقی مانده را به جا می گذارد. این عدم امکان ازارتباط پس از مرگ در مفهوم غم به پایان می رسد. اما چه می شود، اگر ارتباط پس از مرگ ما ادامه یابد.
استفاده ی مشترک ما از رسانه های دیجیتال یک چشم انداز جدید را در جمع آوری و یادآوری خاطره گشوده است. انباشت اطلاعات بر روی اینترنت یک هویت دیجیتال برای هر کاربر تولید می کند، که به هستی خود بعد از مرگ ادامه خواهد داد. این توسعه در تکنولوژی های هوش مصنوعی این امر را ممکن می سازد، تا این هویت ها به وجود خود ادامه دهند، و درون محیط دیجیتال درگیر شوند، و بر این اساس تعامل خود را با خویشاوندان خود حفظ کنند.
این قبرستان دیجیتال یک گونه ی جدید از آرامگاه جایی که علاوه بر بقایای مرگ هویت را ذخیره سازی می کند، مطرح کرده است. آیین مجهول یادآوری در قبر در یک ارتباط متعامل با هویت دیجیتال کسی که از دست رفته، درگیر شده است. این پروژه همچنین واقعیت اطلاعات دیجیتال را به چالش می کشد، اگر بتواند یک جایگزین برای آنچه از دست رفته تولید کند. این ایده ی فضایی از ایده ی ورود به قبر در ارتباط با از دست رفتگان مشتق می شود. فضای زیرزمینی خودش را از جهان واقعی و فضای بیرونی جدا می کند.
این ایده ی کلاسیک از سنگ قبر در یک پرتو نورانی بازآفرینی شده، جایی که تصاویر هولوگرافی می تواند به نمایش گذاشته شود. این گونه ی جدید از سنگ قبر همچنین یک باغ از نور را تولید می کند. گورستان ایده ی کلاسیک از قبرستان را با اطلاعات دیجیتال مطرح کرده است. گنجایش تکنولوژی اطلاعات در موزه ی مرگ کلیت ایده ی سوگواری را تغییر می دهد. این فضا یک سطح جدید برای ظهور مراسم جدید از خاطره تولید می کند.