با توجه به تئاترهای یونانی از تاریخ کهن، "چرا – چگونه - چه چیزی" توسط وینر میزهوس وینی طراحی شده است. این ارجاع از این واقعیت که ساختارهای تولید شده به آسانی عرصه های عمومی را با ارتباطات بصری در شهر در دسترس قرار می دهند، نشأت می گیرد. در همان مسیر آنها یک انجمن در جایگاه مکان های کارآمد برای بحث های گروهای سیاسی و دیگر موضوعات شهری تولید کرده اند. یونانیان تئاترهای خود را براساس این فرض منطقی که این گونه محیط ها مردم را گرد هم می آورند، بنا کردند.
این دیدگاه به توسعه ی پروژه ی استودیو بین المللی معماری در قامت یک مجموعه از رهیافت هایی که نیازمند اجرا شدن است، منجر می شود. استراتژی اول ترکیب کنش یادگیری درباره ی توانایی موسیقی با توانایی اجرای آن بر روی صحنه ی بزرگ می باشد. در نتیجه ساختمان هم مدرسه و هم سالن کنسرت را در خود جای می دهد. چنانچه معلمان و دانش آموزان آن را با موزیسین های حرفه ای به اشتراک می گذارند. ثانیاً در حالی که گونه شناسی معمول است، در قامت یک ساختار آیکونیک به نظر می رسد.
این اثر همچنین به عنوان فرمی که به شکل مداوم در رابطه با شهر عمل می کند، تولید شده است. شهروندان می توانند حیاط ورودی و میدان میانی با چشم اندازهای پارک را اشغال کنند، و هم چنین از کافه و تراس لذت ببرند. نهایتاً در ارتباط مجدد صندلی های بالکنی با متروپلیس، سالن اصلی چشم اندازهایی رو به پارک ارائه میدهد، در حالی که تماشاگران و دانش آموزان در فضاهای اصلی مشترک به هم برخورد می کنند. خانه ی موسیقی به عنوان یک تالار جعبه مانند که به شکل کارآمدی فضای آکوستیک را برای هر 900 صندلی فراهم می آورد، نمود می یابد.
به منظور شکستن یکنواختی این گونه از فرم ها ساختمان در یک زاویه ی 45 درجه چرخیده است. و گوشه های متفاوت با کاربری پاسیو، سالن ناهارخوری، سالن، اتاق های داخلی چندمنظوره و بخش های اجرایی خارجی را پدید آورده است. این پروژه در دنبال کردن فرایند حرفه ی موسیقی طراحی شده است. مطابق با این ایده طبقه ی پایینی به ورودی و اتاق های تکنیکی اختصاص دارد. در سطح بعدی دانش آموزان مدرسه ی موسیقی تئوری موسیقی را یاد خواهند گرفت، و تدریس های خصوصی را فرا می گیرند. هنگامی که آنها به یک سطح رضایت بخش پیش می روند. آنها به سطح بالایی مدرسه جایی که اتاق های بزرگ بازی آنها را به عنوان یک گروه تشویق می کنند، حرکت می کنند.