پروژه ی شکستن سیلو بالابرهای متروکه ی غلات بوفالو نیویورک را به عنوان یک سایت برای برنامه های فرهنگی و فستیوال شهری باز تصویر کرده است. این سایت شامل بزرگترین تراکم از بالابرها در دنیا است، که تاریخ آن به اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم زمانی که بوفالو به عنوان مرکز مهم انتقال کشتی حبوبات نواحی مرکزی آمریکای شمالی از طریق کانال ایره و لینک های راه آهن مطرح شد، بر می گردد.
از منظر تاریخی " کوچه ی الویتور" هم اکنون " شهر سیلو" نامیده شده، و در جایگاه "آتلانتیس بتنی" توسط رینر بنهام به طور همزمان یک یوتوپیا و یک جهان از دست رفته را برمی انگیزاند. این بالابرها زمانی که تجارت غلات در گذرگاه بوفالو در سال 1959 آغاز شد، متروک مانده اند. فرایند تدریجی غیرصنعتی سازی بسیاری از بخش های " راست بلت" در شمال شرقی یک مجموعه از سایت های صنعتی متروکه را تحت تأثیر قرار می دهد.
گرچه داستان در این چشم اندازهای موقت در حال ظهور است، سایت های فرهنگی مربوط به پیشینه های صنعتی بازتصویر شده و توسعه ی مجدد یافته است. شکستن سیلو با تاریخ و اقتصاد در حال ظهور و پویایی فضای شهری از طریق تجزیه و تحلیل معماری و نقشه برداری منطقه و هم چنین زیرساخت های متروکه در توسعه ی یک مداخله ی معمارانه تقویتی از فستیوال شهری و استفاده های فرهنگی آینده مواجهه شده است.