برخلاف تصور بعضی از دوستان، طرح محوطه فرهنگسرای نیاوران قربانی تخریب، تجاوز و غیرضروری شده است. تا زمانی که ما فکر کنیم معماری یعنی نما و یا فضای داخل و به خود اجازه دخالت و تصرف در طرح را زیر نقاب "بهسازی یا تعمیر" دهیم، فرهنگ معماری جهان پیشرفته را یاد نگرفته ایم.

همسایگی، طرح محوطه و حتی باغ سازی، جزء لاینفک اثر معماری است. میز وان دورو می گوید: God is in detail. منظور این است که شاهکار خداوند را در ذره باید جستجو کرد. حال توجه دوستان را به تجاوزات مربوطه جلب می‌کنیم.

امیدواریم که سازمان میراث فرهنگی، نظر به اینکه این فرهنگسرا در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، به این تذکرات توجه کرده و در سیاست فعلی خود در مورد پاسداری و نگهداری آثار ثبت شده، تجدید نظر نماید. جلوگیری از دخالت های هزینه ساز می‌تواند منشاء صرفه جویی های مالی بوده و ضمناً موجب حفظ آثار مورد توجه شود. امیدواریم که فرهنگسرا در طول چند سال قادر باشد که طرح فرهنگسرا را به صورت اولیه "اُریژینال " درآورد. در قسمت‌های A و B به قرنیز یا پوشش‌های اضافی توجه کنید. داستان، فرق بین آدم با کلاه لبه دار و آدم بی کلاه است. با تجاوزاتی که در این قسمت صورت گرفته، با لبه دار کردن سطوح، بر سر این آدم "کلاه" گذاشته شده است.

در طراحی "اُریژینال"، برای پله ها، نه پوشش و لبه ای در نظر گرفته شده بود و نه اختلاف ارتفاع بین پله ها. تعمیر کف حیاط اندرونی و تغییر کف پوش آن، باعث اختلاف ارتفاع پله اول با بقیه پله ها شده که از نظر ایمنی مورد قبول نیست؛ چون باعث عدم تعادل می گردد و.می‌تواند سانحه زا باشد

A – لبه های اضافه شده به طرح

B – اختلاف ارتفاع پله ها

ادامه دارد ...