توسعه ی مسکن های همراه یا متحرک در قرن بیستم، به طور قابل توجهی، مفهوم مسکن را به خودی خود، مورد پرسش قرار داده است. ایده ی سفر کردن با فضای شخصی خود، به جای اقامت در یک مکان، دیالکتیکی میان مفهوم نزدیکی و راه دور، و حضور و عدم حضور به وجود آورده است. با توجه به این طرز فکر، معماران رائوملابر و کالکتیف د لا موته، طرح " توپ هوا " را طراحی و اجرا نموده اند.
در معرفی این پروژه از زبان این دو معمار آمده است: " اشتیاق ما به حرکت و احتیاج ما به تغییر در استفاده از فضاهای عمومی، اولین جرقه ی طراحی و خلق این حباب بوده اشت؛ فضای منحصر بفرد، پناهگاهی موقتی و مکانی در حال ناپدید شدن."
ایده ی حباب هوا، از احتیاج به ساختاری مینیمالیستی در سفر آمده است که بتواند به راحتی برداشته، جابجا و یا منتقل شود. جهت به وقوع پیوستن این امر، فضای داخلی به صورت کاملا خام طراحی شده است تا بدون اختصاص هیچ برنامه یا محدودیت خاصی، پذیرای فعالیت ها و تجارب متنوعی باشد. نتیجه ی این خواسته ها و اعمال، طرحی نشسته بر زمین با هدف ارائه ی مزایای استفاده از پروژه های فرهنگی با روش های نویمی از تجربه ی محیط اطراف در تعامل با افراد جامعه می باشد.