پایداری کره ی زمین و احتیاج به سکونت در آن ، موضوعاتی اند که هر روز نیاز به کانسپت هایی نو را در طراحی فضاهای سکونتی ، بیشتر و بیشتر توجیه می کنند ؛ کانسپت هایی که واقعیات روز را در بر گرفته و رویکرد خاصی به وجوه معمارانه و ساختاری پروژه و چرخه ی زندگی همان بنا دارند. ساختار واحد مسکونی پرتابل ، طرح فیلیپه کامپولینا ی برزیلی ، نیز رهیافتی محیطی و اجتماعی دارد. ساختار کلی مجموعه را سه بخش عمده تشکیل داده اند : یک آسانسور برای جابجایی عمودی واحدهای مسکونی ، یک برج ( که خود تشکیل شده از یک دستگاه پله ، آسانسور و فضایی برای ذخیره ی آب ) و در نهایت یک ساختار شبکه مانند با شش شکاف در هر طبقه برای قرار گیری واحد های مسکونی ؛ به اضافه ی ریل هایی افقی که قابلیت هر گونه جابجایی در سطوح افقی را فراهم می کنند. هر واحد متشکل است از سیستمی مدولار با الگویی از صفحات OSB استاندارد به اضلاع 1.22 متر و 2.44 متر که عرصه های مسکونی انعطاف پذیر آن در مراحل مخلف قابلیت جمع شدن و جابجایی خواهند داشت. مدول ها در هر واحد دو مکعب مستطیل را شکل داده اند که به آن ها قابلیت انقباض و جمع شدن در قالب یک مکعب مستطیل را می دهد .مساحت این مکعب مستطیل در حالت فشرده هفده و در حالت گشوده سی و دو متر مربع است. اتاق نشیمن ، غذاخوری ، حمام و اناق خواب عرصه های هر واحد را شامل می شوند. همچنین برای هر خانه به طور جداگانه ، عایق های آکوستیک و حرارتی در یک قاب فولادی سخت تعبیه شده است . از دیگر قابلیت های شگفت انگیز برای هر واحد ، قابلیت تغییر منظر و دید تا بیست درجه ، بدون ایجاد اختلال در کارکرد واحد مجاور است. اسکلت کلی بنا به گونه ای است که نخستین طبقه در ارتفاع 9 متری از سطح مرکز شهری زیر آن قرار گرفته است . در نهایت هر واحد تشکیل شده از : سازه ای با قاب فولادی ، دیوارهای عمودی با صفحات OSB و عایق حرارتی و آکوستیکی ، پنجره هایی با شیشه های پیش تنیده ، سقف و دیوارهای سبز و سیستم استفاده ی دوباره از آب. با توجه به قابلیت گسترش طرح در دو جهت عمودی یا افقی ، بسته به نیاز این طرح برای مراکزی با ازدیاد بالای جمعیت در شهرهای بزرگ، همچون هتل ها یا مجتمع های مسکونی مناسب خواهد بود.