هفته گذشته فرصت دیدار و مصاحبه با شیگروبان را بدست آوردیم. وی بخاطر طرح های مدرن و بشردوستانه خود موفق به دریافت جایزه پریتزرکز 2014 شده است. این معمار ژاپنی که در سال های 2006 تا 2009 عضو هیات داوران مسابقات پریتزرکز بوده است با فروتنی به سوالات ما پاسخ داد.

من شیگروبان هستم , بنیان گذارسبک شیگروبان و در حال حاضر دفاتری در توکیو ,نیویورک و پاریس دارم.همچنین یک سازمان غیر دولتی متشکل از معماران داوطلب و مشغول به کار در مناطق مصیبت زده را بنیان نهاده ام.

معماری زندگی من است و چیزی است که من از آن لذت فراوانی می برم.پیروزی برای من مشوقی است که من به کار و تلاش در مناطق محروم و مصیبت زده ادامه دهم.

نقش خود را به عنوان یک معمار چگونه ارزیابی می کنید ؟

من در دوران جوانی که دانشجو بودم کسی دربارهانجام کار در مناطق محروم و مصیبت زده صحبت نمی کرد.از این جهت برای زمانی که معمار خواهم شد نا امید شده بودم.زیرا بیشتر ما به استخدام افراد ممتاز و کسانی که از قدرت و پول بیشتری برخوردار بودند در می آمدیم تا با تصورات پول و قدرت آن ها به معماری ماندگار دست یابیم. من بناهای ماندگار را دوست دارم , زیرا این گونه بناها می توانند در خود گنجینه های شگفت آوری ذخیره نمایند. من می دانم بسیاری از مردم درد و رنج هایی بعد از بلایای طبیعی خواهند داشت که دولت برای آن ها تجهیزات و امکانات کم و خانه های موقت فراهم می کند.من ایمان دارم که می توانم در بهبود این شرایط تاثیر گذار باشم.

چگونه ایده استفاده از مصالح در کارهایتان بوجود آمد؟

در واقع من دوست ندارم تحت تاثیر سبک های مختلف روزانه شوم.همیشه , در معماری , سبک های مختلفی وجود دارندکه بسیاری از آن ها محبوب می شوند اما من معمارانی مانند فری اوتو و باک مینستلر فولر را دوست دارم که سبک هایشان توسط خودشان ایجاد شده است. بنابراین هنگامی که من لوله های کاغذ و مقوا می ساختم , که خیلی محکم بودند , به این فکر افتادم که این می تواند یک ماده ساختمانی باشد.مردم معمولا به توسعه چیزهای جدید با تکنولوژی جدید فکر می کنند اما مواد خام و موجود در اطرافمان می توانند ما را به مفاهیم جدید رسانده و قادر به خلق یک عملکرد تازه در ساختمان نمایند. من فقط از مصالح موجود در اطرافمان در بخش هایی از ساختمان به عنوان سازه استفاده کرده ام.

آیا شما خواستار پروژه های داوطلبانه هستید یا پروژه های کمیسیونی؟

هیچ تفاوتی بین کارهای معمولی کمیسیون و یا پروژه های امدادرسانی که من انجام می دهم نیست.تنها تفاوتش این است که من مبلغی را می توانم پرداخت کنم یا نه! در واقع کسب و کار معقول بسیار دشوارتر است ومن برای پروژه های داوطلبانه و قت بیشتری صرف می کنم اما اولین آموزش و تجربه من در ساختمان های با هزینه بوده است.و همچنین شرکای من , پروژه هایم را با هم انجام می دهند پس من زمانم را به ساخت پروژه های داوطلبانه صرف می کنم , که نقش مهمی برای منِ معمار داشته است.

از تجربات خود در زمان دانشجوییتان بگوببد.

پس از پایان دبیرستانم به ایالات متحده مهاجرت کردم بدون اینکه قادر به تکلم زبان انگلیسی باشم.زمانی که من دبیرستان بودم دوست داشتم به کویر ایالات متحده سفر کنم.در سال 1975 یک مجله ژاپنی به نام آ+یو که مقالات ویژه ای در مورد جان هجوک و کویر ایالات متحده در آن نوشته شده بود باعث ایجاد انگیزه سفر به ایالات متحده در من گردید.کسی در مورد این کویر اطلاعاتی نداشت ,طبیعتا این سفر خارجی برای یک دانشجو غیر قابل قبول بود.بنابراین در ابتدا تصمیم گرفتم در موسسه علمی - معماری در سواحل غرب کالیفرنیا ثبت نام کنم و بعد از آن به موسسه ای در شرق سواحل کالیفرنیا منتقل شدم.نتایج این تجربه ها برای من بسیار خوب و همراه با شانس زیاد بود , زیرا من تجربه آموزشی خاصی را با بهترین اساتید که بسیار قوی و سخت گیر بودند را داشتم.

چه چیزی الهام بخش شما در این زمینه بوده است؟

هر جا می رفتم چیزی که من را شگفت زده می کرده است , هنر و صنعت بومی بوده . صنایع دستی و مصالح بومی من را تحت تاثیر قرار داد تا به فکر این گونه طراحی ها باشم.هم اکنون من در فیلیپین بعد از زمین لرزه و گردبادها کار می کنم.هنوز مردمانی در خانه های سنتی یا مصالح بامبو زندگی می کنند.بامبو برای سازه و نما کاربرد خوبی دارد اما مسلما استفاده از بامبو به سختی مورد تایید کمیته مقررات ساختمانی قرار می گیرد. اما هنوز هم بسیاری از بومیان , از تکنولوژی و فن آوری های بومی در فیلیپین استفاده می کنند بنابراین من سعی کردم به ترکیب لوله و کاغذ که بصورت محلی در دسترس هستند و با برگ های بامبو سرپناهی موقت برای قربانیان گردباد طراحی کنم.

احساس خود را برای دریافت جایزه پریتزرکز بیان کنید؟

این افتخار بزرگی است اما من هنوز معمار نشده ام و این وضعیت برای من هنوز زود است و قادر به درک این جایگاه نیستم. زیرا من هنوز به درجه معماری نرسیده ام. بنابراین این جایزه مشوقی است تا به من فرصت ادامه کار در مناطق محروم دهد که بتوانم طرح های بهتری را ارائه دهم.