پر كیه‌کبی نقاش، مجسمه‌ساز، فیلم‌ساز و نویسنده‌‌ی دانماركی است كه پیش از شروع به فعالیت هنری به حرفه‌ی زمین‌شناسی مشغول بوده است.
آثار آجری او كه به‌عنوان مجسمه شناخته می‌شود، تجسم ویژگی‌هایی تكنونیك هستند كه در عین حال دیالوگی مستقیم با تم‌های معمارانه برقرار می‌كنند. این مجسمه‌ها یادآور خانه‌های آجری متداول در دانمارك، معابد مایا و كلیساهای بیزانتین هستند و بسته به مكان قرارگیری‌شان رابطه‌ای با محیط مجاور خود، چه محیط مصنوع و چه محیط طبیعی، برقرار می‌كنند.
این مجسمه‌های آجری با وضعیت زمخت و پارادوكسیكال‌‌شان، به یادمان‌های فروتن بی كف و سقفی می‌مانند كه از مسیرهای متعددی نفوذپذیرند. بازی با فرم‌های ناب و تركیب آن‌ها با عناصر معمارانه‌ی شناخت‌پذیر و خارج از كانتكست، سبب شده تا كمپوزیسیون این مجسمه‌ها تعادلی غریب میان تجرد و شکل ایجاد كند.