معمار اهل سانفرانسیسکو، کریس داونی، هفت سال پس از آنکه نابینا بیدار شد، به تحول در محیط طراحی با فناوری های تعاملی بهینه برای نابینایان پرداخت. داونی، یکی از معماران پیشروی نابینا در دنیا، مشکلات مواجه با معماری از سوی معماران نابینا و رفتار مردمی با آنها را درک کرده است. به عنوان مشاور سازمان های مختلف در دسترسی های پیشرفته جهانی، داونی نقشی اساسی در توسعه و یکپارچه سازی فناوری جدید طراحی شده برای کمک به نابینایان ایفا کرده است.
در مقاله اخیر در Dwell، داونی نشان می دهد که فناوری های مختلف آزمایش شده و در سان فرانسیسکو – شهری مشهور برای نوع توپوگرافی خود- که در سکونت دچار مشکلاتی پدید آورده، به چالش کشیده است. چهار راهکاری که در ادامه آمده است، از مصاحبه وی با Dwell در مورد چگونگی اتصال شکاف میان معماری و ارتباطات جهانی پس از گسست توسط فناوری استخراج شده است.
1-به جای گسترش فناوری های جدید با هزینه های بالا، ابزارهای فعلی را پذیرفته و توانایی های آنها را افزایش دهیم. افزودن قابلیت های ویژه به فناوری های رایج می تواند یک ابزار ساده را به وسیله ای چندگانه برای فرد نابینا تبدیل کند.
"از نظر من، محتمل ترین [ابزار] راهبردی برای طراحی داخلی، تکنولوژی راهیابی است، که با استفاده کم انرژی بلوتوث [سیگنال] برای ارسال اطلاعات محل و اخطارها به گوشی های هوشمند است. این وسیله به اندازه ساعت مچی بوده، منبع انرژی با دوام چهار ساله داشته و بدون هیچ زیرساختی برای گنجایش اطلاعات معمارانه است".
2-یکپارچه سازی حس بساوایی با صفحه های اسکچ دیجیتالی می تواند برای معماران نابینا در نحوه انجام کارهایشان تحولی ایجاد کند.
"با وجود پرینترهای برجسته ساز و تکنیک هایی برای ترسیمات لمسی، طراحی معماری می تواند با لمس کردن پدید آید. من در حال حاضر با توسعه دهندگان صفحه های دیجیتالی اسکچ inTACT، که افراد را به کشیدن روی تبلت مجهز می کنند و ترسیم خط مانند حرکت قلم فلزی روی سطح حس می شود. سپس اطلاعات گرافیکی از طریق اتصال USB روی کامپیوتر بارگذاری می شود".
3-صداها، با اهمیتی به اندازه حس بساوایی، می تواند اصلاحیه و کاربردی برای طراحی باشد، مدلسازی با استفاده از فناوری های صوتی به منظور ارایه یک راهبرد و بستر برای نابینایان استفاده می شود.
"فناوری مدلسازی آکوستیک توسط مهندسین آکوستیک آروپ در آزمایشگاه صوتی شان استفاده و گسترش یافت که برای نابینایان و کم بینایان، کسانی که با گوش کردن به فضا آن را می شناسند و متوجه مکان حضور خود می شوند، اهمیت یافته است".
4-اما معماران نباید تنها زمانی بر فناوری تکیه کنند که برای طراحی نابینایان، مانند مورد استفاده قرار می گیرد، بلکه به عنوان ابزاری با استفاده از اطلاعات تمام حواس برای همگان اهمیت دارد.
" اطلاعاتی از تمامی حواس پنجگانه، در شکل نمادها و نشانه های محیطی، نیاز است تا ارتباطی فضایی میان داده های جهت یابی از طریق فناوری راهیابی ایجاد کند. معماران هنوز نیاز دارند تا مکان یابی مناسب تری از جهت حواس پنجگانه را برای طراحی و پدیدآوری محیط تاثیرگذار برای نابینایان و کم بینایان انجام دهند که به نوبه خود مکانهایی با موثرتر و لذت بخش تر برای همگان خواهند بود".