در کتاب "امپرسیونیسم و منظر مدرن" ذکر شده که استفاده از مناظر شهری گرایشی کاملاً نو در هنر محسوب می‌شده که میان امپرسیونیست‌ها مبدل به یک ژانر شده است. امپرسیونیست‌ها نه تنها جنبه‌های مثبت، که جنبه‌های منفی شهرهای رو به تغییر را نیز به نمایش گذاشتند: نمای خیابان‌های عصر هوسمان و انبوه ره‌گذرانی که در بلوارهای بزرگ و عریض سرگردانند. ره‌گذرانی که مانند لشکری از سایه‌های همانند در هم می‌لولند و نماهای گنگی که پس‌زمینه‌ و بستر اثر هستند. دل‌اندوهی هنرمندانه‌‌ای که آن‌ سال‌ها نسبت به تغییرات تند و سریع شهر وجود داشته، در آثار مونه با وضعیتی مبهم به نمایش درآمده است. پیسارو در مجموعه‌ای بلوار مونمارت را در سکانس‌های زمانی مختلف به تصویر کشیده است. علاوه بر نور که ذات امپرسیونیسم است، در این نقاشی‌ها به وضوح زندگی شهری مبتنی بر خط زمان دیده می‌شود. کایبوت به وضوح فضای شهری را ترسیم می‌کند و ون‌گوگ در آثار دوره‌ی پاریس به ترسیم خط آسمان مونمارت از دریچه‌ی اتاقش می‌پردازد.

بنه‌ولو در "تاریخ معماری مدرن" می‌نویسد: "امپرسیونیسم مظهر والای نقاشی زندگی شهری است، البته نه از آن‌رو که مضمون این آثار معمولاً مناظر شهر یا حومه است، بلکه چون با بینش خارق‌العاده‌ای، که نزد منتقدان و ادیبان زمانه نادر است، ماهیت مناظر شهری را درک کرده است: تداوم فضاهای شهری که همه با یکدیگر ارتباط درونی دارند و هریک، بدون محدود شدن در قاب پرسپکتیو واحد، به فضای مجاور راه پیدا می‌کند؛ ترکیب‌بندی مبتنی بر تکرار عناصر یکسان، که هر بار به صورتی متفاوت جلوه می‌کنند و یا عناصر پیرامونشان رابطه‌ای پویا دارند؛ رابطه‌ای نو میان قاب معماری، که از حالت بسته به حالت باز و بی‌حد و مرز رسیده است، و آمدوشد وسایل نقلیه‌ و مردم، احیاء یگانگی میان معماری و اجزاء خیابانی و به‌طور کلی برآورد چشم‌انداز شهری به مثابه بافت همگن و منسجمی از مظاهر همواره در تغییر که همه به یک اندازه اهمیت دارند."