همان گونه که هابرماس بر مرگ حکایت صحه می گذارد و بارت با قاطعیت مرگ مولف را مطرح می کند؛ آیا زمان آن نرسیده که مرگ حکایت و مولف را هر دو در عرصه معماری اعلام کنیم. مرگ کلان روایت ها و اینترتکس شدن معماری از ابتدای دهه نود قرن بیستم رقم خورد. چند ساختاری شدن و از میان رفتن نظام نشانه ای کلاسیک برآمده از سامانه کواره گون خم منقش کلان ساختارهای مدرن منجر به بازگشت از ایده ال ها به سوی درک بلا فصل پدیده ها شد. سوال مهمی که مطرح است بطور مشخص : چه کسی یا چه چیزی معاصر است؟
جورجو آگامبن در افتتاحیه درس خود در کلژ دو فرانس به سال 2006، معاصر را از منظر نیچه "نا بهنگام" می داند؛ نا بهنگامی زمانی زیستن در آینده یا گذشته اما به عنوان مهره ای پر کننده خلا حال، اما شاید بتوان معماری را طیفی زیسته از گذشته تا اینده دانست؛ مگر حال، زیستن در گذشته ای نزدیک تا آینده ای نزدیک نیست؟ معماری بستر زیستی دوباره را فراهم می اورد. این بار مولف پس از مرگش به زیست خود در زمانه معاصر ادامه می دهد و مخاطب با پذیرش مرگ مولف ساختار و دستگاه زیسته او را در گذر زمان می پذیرد. بازخوانی روشمند ساختار خلاق بدون رابطه دال مدلول ساختار و معنی به عبارتی ساختاری که در گذار زمان نشانه ها، ایده ها و فرم های خود را از دست می دهد، خود ساختار همچون دستگاه نظری خلاق به خلقی هرمنیوتیکی دست میازد که در عین خلق به نقد خویش نیز خواهد پرداخت.
موزه هنرهای مدرن شیراز نیمه دوم دهه چهل شمسی در جوار سایت دانشگاه شیراز و روبروی صدا و سیمای استان فارس بر فراز تپه ای مشرف به شهر شیراز مکان یابی و معمار شهیر فنلاندی آلوار آلتو دعوت به طراحی پروژه مذکور شد. پروژه سال 1969 میلادی آغاز شد و پس از سه سال تلاش بی وقفه تیم طراحی چهار ماکت، بالغ بر یکصد و پنجاه اسکچ و طراحی، سیصد و اندی نقشه معماری و جزییات اجرایی را برای پروژه مذکور فراهم نمودند؛ اما متاسفانه با مرگ آلتو پروژه مذکور مسکوت ماند و سایت پروژه به منازل مسکونی اختصاص یافت.
موزه هنرهای معاصر شیراز باز طراحی و امتداد موزه هنرهای مدرن شیراز اثر آلتو می باشد. با این نگاه و منظر، بازخوانی دوباره ساختار معماری التو در گذار از گذشته به آینده و به دنبال تدقیق معاصر بودن از رهگذر مرگ مولف بارت و مرگ حکایت هابرماس است به عبارت دقیق تر معاصر بودن معماری از "رهگذر معماری نابهنگام".
پیشنهاد، ایده پردازی و بازتعریف موزه هنرهای معاصر شیراز خرداد ماه سال 1393 هنگام برگزاری نمایشگاه و نشستی تحت عنوان به روایت معماران با حضور سفیر محترم کشور فنلاند، جناب آقای هری کامرانین، در حوزه هنری شیراز از سوی مهندس محسن نطنج داده شد. به عبارتی باز طراحی موزه هنر های مدرن شیراز به عنوان بخشی از پروژه ای تحت عنوان تخت زر مطرح شد و پس از ان چنان مورد استقبال بنیاد آلتو واقع شد که وزارت امور خارجه فنلاند جناب آقای اریکی تیومیومیا شخصا پیگیر طرح پیشنهادی شدند و طی سفرشان به ایران برای پیگیری پروژه به همراه هیاتی بلند پایه به همراهی سفیر فنلاند جناب آقای هری کامرانین مورخ 10/6/1393 در شهرداری شیراز طی ملاقاتی رسمی با مهندس محسن نطنج و تیم طراحی اعلام گردید. در نامه ای رسمی از سوی بنیاد آلتو به ریاست جناب آقای تومی لیند، ضمن استقبال از باز تعریف پروژه و پیوند آن با مفاهیم پایداری و اقلیمی، پیشنهاد طراحی گالری در جوار موزه مذکور نیز مطرح گردید که ضمن انتقال ماکت ها، اسکچ ها و نقشه های پروژه به آن، به عنوان یک گالری دایم، درک جدیدی از روند گذار و باز طراحی پروژه ارائه گردد.
طی مکاتبات بعدی با بنیاد آلتو تصمیم بر مکان یابی مجدد پروژه به صورت مستقل گرفته شد که در قالب مجموعه ای از موزه های هنرهای معاصر،ایران (قبل از اسلام و دوران اسلامی) و صلح در شیراز در حال مکان یابی، جذب سرمایه گذار و انجام مراحل اداری است. به همین منظور هیات موسس موزه هنرهای معاصر در قالب کمیته های فرهنگی، روابط عمومی، اقتصادی، اجرایی و ... متشکل از اساتید برجسته و بنام هنر ایران به سرپرستی مهندس محسن نطنج تشکیل و در حال انجام مراحل اولیه تاسیس موزه می باشد.