کنگو کوما (متولد هشتم اگوست 1956) یکی از مهم ترین شخصیت های ژاپنی در معماری معاصر به حساب می آید. بازتعریف عناصر معماری سنتی ژاپنی در قرن بیست و یکم همان جنبه ای از کار کوما است که منشا دگرگونی های عمیقی در کاربرد مصالح طبیعی و رویکردهای جدید در زمینه نور و روشنایی محسوب می شود و در ادامه به معماری دست می یابد که به جای سلطه کردن به دنبال تسهیل ارزش ها و بالا بردن آن ها است.
ساختمان های او نمی خواستند همچون بسیاری از پروژه های رایج ژاپنی با بیانی ساده درون محیط اطرافشان محو شوند و در عوض معماری او قصد دارد، عناصر سنتی را به شکلی درون دستور ساخت معماری با استادی و مهارت تمام به کار گیرد و همچنان با سایت پروژه هم پیوندهایی برقرار کند. این بازترکیب های تِک عناصر سنتی و برتری هایش در سرتاسر ژاپن و دنیا مورد قبول همگان قرار گرفته است و پروژه های اخیر کوما به بیرون از مرزهای ژاپن تا چین و سرزمین های غربی نیز گسترش یافته است.
کوما متولد یوکوهوما و فارغ التحصیل دانشگاه توکیو در سال 1979، ابتدا به طراحی پروژه های محلی به مدت چند سال پرداخت و سپس به عنوان پژوهشگر در دانشگاه کلمبیا تا سال 1986 به کار ادامه داد. اولین شرکت مستقل او، استودیو طراحی اسپِشال در سال 1987 پایه گذاری شد و تا سال 1990 ادامه یافت. شرکت فعلی او، گروه کنگو کوما و همکاران، از همان سال تا کنون به کار خود ادامه داده و کوما همچنان در در دانشگاه کولومبیا مشغول به تدریس است.
طراحی های آغازین او به سبک پست مدرن نزدیک بود ولی وجود موضوعاتی همچون نابودی تفکرات پوچ ژاپنی و بحران قرن گمشده در سال های 1990 فضایی را خلق کرد که دیگر پذیرای آن گونه عجیب و غریب معماری نبود. کوما به جای سفر به خارج از کشور و بر خلاف دیگر معاصران خود، تصمیم گرفت تا به جست و جو و استخدام استادکاران خرده پایی بپردازد که بتوانند در جریان این مشکلات اقتصادی برجسته تر و قوی تر شوند . در حقیقت، همین تغییر تمرکز او از تصویر (پروژه های) بزرگ به تکرار کاربرد عناصر کوچک بود که سبکش را نیرو و اعتباری تازه بخشید.
آنچه پیش از این گفته شد همان جنبه ای از کار کنگو کوکا است که در ادامه به تمرکز بر باز تعریف مصالح طبیعی منجر می شود. معماری سنتی ژاپن عمیقا بر ریتم و نور تاکید دارد ولی کاربرد مصالح جدید، در جهت پاسخ گویی به این سنت ها، گستره انتخاب های او را محدود تر می کند. در عوض،کوما در به کارگیری مصالحی همچون سنگ، از آن ها مثل زمانی استفاده می کند که گویی با ورقه های نازک چوبی یا شیشه ای مواجه است.موزه سنگ او در ناسو (2000)، نمونه بسیار خوبی از این تکنیک است و در ساخت آن از سنگ های محلی به منظور خلق دیوارهایی سبک و متخلخل استفاده شده است که در مقابل نور تغییر جهت می دهد.
دیگر پروژه های برجسته او عبارت است از: موزه( استانی ) هنر ناکاساکی (2005)، مرکز فرهنگی ـ تورستی آساکاسا (2012) و همکاری در طراحی محله دیوار چین (2002). در سال های اخیر تعداد قراردادهایش در اروپا افزایش پیدا کرد که شامل پروژهایستگاه مترو در پاریس، دهکده ای فرهنگی متعلق در باغ ژاپنی واقع در پورتلند و موزه جدید طراحی وی و اِی در دوندی می گردد.
با وجود تمامی این پروژه های موفق و داشتن 150 کارمند در دفترهای طراحی اش واقع در پاریس، توکیو و پکن، کوما همچنان بیشتر زمان خود را بر قراردادهای کوچک مقیاس، کار بر روی خانه های شخصی و مراکز تجاری، خصوصا بعد از سونامی و زلزله ژاپن در سال 2011 اختصاص داده است.