معمار توماس ساراکنو، کره ای حبابی پلاستیکی و ابرمانند را ساخته است که بالا رفتن در اطراف آن سرگرم کننده است؛ اما او در هر یک از قلعه های بادی خود پیامی را گنجانده است. همچون آثار قبلی خود "شهرهای ابر" و "در فوم زمان و فضا" اینستالیشن آخر این هنرمند در مجموعه ی هنری کنستساملنگ نردهین وستفالن در دوسلدورف آلمان با کنار هم قرار دادن پی وی سی، مش توری فولاد و میزان بسیار هوا، یک چشم انداز خیالی را افتتاح نموده است که علاوه بر اجتماعی بودن، معمارانه نیز است.

بازدیدکنندگانی که به یکی از شش بخش اینستالیشن "در مدار" وارد می شوند خود را در چشم اندازی غیر قابل پیش بینی می یابند؛ جایی که هر حرکت افراد بالارونده به سایر افراد نیز منتقل می گردد. ساختار لرزان ساراکنو توسط یک شبکه ی گسترده متصل شده است و به تارهای عنکبوت، منحنی گرانش، بافت اجتماعی شهرها و تقریبا هرچیز دیگری که به گیر افتادن بدن در این زمینه های نیرو مربوط باشد، اشاره می کند.

ساراکنو در مصاحبه با آرت دیلی گفته است: "هنگامی که من به سطح چندلایه ای از خطوط شفاف و کره ها نگاه می کنم؛ مدل هایی از جهان برای من یادآوری می شود که نیروهای جاذبه و اجسام سیاره ها را به تصویر می کشد. برای من، کار به تصویر کشیدن پیوستار فضا- زمان، شبکه سه بعدی عنکبوت، پیامدهای بافت مغز، ماده تاریک و یا ساختار جهان است. با "در مدار" نسبت هایی به رابطه هایی جدید وارد شدند؛ بدن انسان ها به سیاره ها، مولکول ها و یا سیاه چاله های اجتماعی بدل شده است. "

این اینستالیشن با سه طبقه و نزدیک به 27 هزار فوت مربع، بزرگ ترین اثر ساراکنو است و بر خلاف کارهای پیشینش در این طرح، آسمان باز به عنوان پس زمینه انتخاب شده است. این تندیس فضای آتریوم زیر گنبد شیشه ای موزه را پر می کند و "سیاه چاله های اجتماعی" بالای این اینستالیشن را به پرورندگان خیال کوچکی بدل می کند که به نظر می رسد در ابرها می خزند. برای بالارفتن از این اینستالیشن و جست و خیز در آن همچون سیاره، مولکول یا غول پلاستیکی استعاری، شما باید طبق قوانین موزه، یک کفش محکم و پوششی مناسب داشته باشید.