در گذشت زاها حدید برای من و هم نسلان معماری من، از دست دادن یک همراه در معماری بود.
تولد معماری در نسل من همزمان بود با تولد پدیده "زاها حدید" برای ایرانیانِ معمار!
در دوره ای که ما دانشجو بودیم نخستین سال پس از پایان جنگ، بر خلاف امروز، رویدادهای معماری، گاهی، با تاخیری چند ساله در ایران انتشار پیدا می کردند و بر همین حکم بود که آغاز دوره دانشجویی ما همزمان شد با نشر آثار حدید از مجموعه پیک هنگ کنگ (۱۹۸۳) البته با تاخیری چند ساله!
به عنوان دانشجویان تازه وارد، برای فهم از چیستی خطوط و سطوح ٱن آثار، باید فهمی پیدا می کردیم از آثار کانستراکتویستهای روس، که البته نیاز به تلاشی فراوان داشت. تا مهیا شدیم که فهمی دانشجویی از کانستراکتویستهای روس پیدا کنیم، ایستگاه آتش نشانی ویترای او عادت های بصری ما را هدف قرار داد و همچنان با درک بیشتر ما از معماری، در دوران کهن نبود اینترنت، شماره ۱۱۳۷ ماهنامه Architectural Review با عنوان In to Japan منتشر شده در نوامبر 1991 و ویژه نامه 1992 نشریه AD با عنوان Free Space Architecture ، مکتوبه هایی بودند که در میان ما دست به دست می چرخید و هر کس که آنها را میداشت ، انگار که سرچشمه های آگاهی در معماری را یافته باشد!
و بدینسان با رشد من معمار و ما ی معمار، پدیده زاها حدید به بلوغ نزدیک تر شد و طبیعی بود که در این فرایند رشد و دگرگونی و بلوغِ "پدیده زاها حدید"، گاهی شاهد صورتهای بدریختی از آثار زاها حدید در سیر تحول فرم های بدیع او باشیم همچون مرکز علمی فینو.
اما چه خوشبخت شدیم که بلوغ اندیشه ما در فهم معماری، همزمان شد با بلوغ آثار زاها حدید در آفرینش خلاقانه پروژه فاخر و ارزشمند مرکز فرهنگی حیدر علی اف او در باکو.
و او ناگهان درگذشت.
و اکنون اندوهگینم که با وداع نابهنگام همراه قدیمی ـ زاها حدید ـ از دیدن آینده ای که در آن آثار دوران شکوفایی حدید وجود داشته باشد، محرومم و محرومیم.
عنوان متن جناب آقای بابک مطلب نژاد "وداع همراه" بوده است که به فراخور موضوع و قالب بندی بارگذاری متون در اتووود تغییر کرده است.