صاحبان زمین، ماریانو آندرِس و سیمون فرناندِس از دوستان یوسپی گوئل و از عمده فروشان پارچه بودند که خانه ای مناسب و درخور اعتبارشان می خواستند. گائودی برای آنها بنایی به سبک نئوگوتیک با نمایی از گرانیت طراحی کرد. او چهارگوشه ی این چهارضلعی غیرمنتظم را به وسیله ی برج هایی با پنجره های برجسته ی قوسی شکل آراست که شیب تزیین شده ی بالای آنها شبیه شیروانی های تخته سنگی بود. این حجم کامل ردیف هایی برجسته از آجرکاری و با پنجره های زیرشروانی با قاب های سنگی رو به خیابان دارد. طبقه ی همکف پیرامون آجرکاری ها جان پناه های فلزی دارد که در دو طرف ورودی ها ادامه می یابند. این جان پناه ها از شبکه ای از نوارهای آهنی که به حالت لوزی پیچیده شده اند ساخته شده است ضمن حفاظت از زیرزمین، نمایی یکنواخت برای ساختمان ایجاد می کند. ساختار استاتیکی زیرزمین و طبقه ی همکف با تیر و ستون های آهنی قاب بندی شده است، در حالی که دیوارهای پیرامونی از آجر ساخته شده اند. این تدبیر، ساختار دو طبقه را از دیوارهای باربر مستقل می کند، زیرا ستون های استوانه ای آهنی عمل باربری را برای آنها انجام می دهند. طبقات تجاری با ورودی مجزا از آپارتمان ها طراحی شده اند. آپارتمان ها با ساختار دیوار باربر بر خلاف قاب های فلزی زیرین روی طبقات پایین قرار گرفته اند. گائودی برای ساختن این بنا، از یک گروه کارشناسی ساختمان ساز کاتالونیایی به سرپرستی کلاودی آلسینا، کمک گرفت. آلسینا استاد معماری بود که گائودی کاملا به او اطمینان داشت و کسی بود که در خانه ی ویکنس و بعدا نیز در ساگرادا فامیلیا با او کار کرد.

ورودی اصلی مزین به مجسمه ی سنگی سنت جورج در حال نبرد با اژدهاست که دوست گائودی، لورنس ماتامالا آن را طراحی کرد. او ماکتی گچی نیز در محل ساگرادا فامیلیا با راهنمایی گائودی و زیر نگاه تیزبین او ساخت. وقتی در سال 1951 تندیس را برای مرمت پایین آوردند، لوله ای سربی پشت آن یافتند که طرح های اولیه ی کل ساختمان به امضای خود گائودی در آن بود.