<sub>استدیوی پِرِشْت که در اتریش مستقر است، یک پارک هزارتوْمانند طراحی کرده است که به وسیله ی پرچین تقسیم بندی شده است و برای افراد این امکان را فراهم میکند تا ضمن حفظ فاصله ی اجتماعی، در زمان پندمیک ویروس کرونا، خارج از منزل باشد.

کریس پریچت بنیانگذار این استودیو، این پارک را به دنبال شیوع این ویروس و بسته شدن فضاهای عمومی و خارجی طراحی کرده است. طبق گفته ی او، "پروژه با چند سوال آغاز شد، اگر قوانین فاصله گیری اجتماعی به عنوان یک راهنمای طراحی در نظر گرفته شود، یک پارک چطور به نظر میرسد؟ و ما از همچنین فضایی که بعد از پندمی نیز ارزشمند است چه میتوانیم بیاموزیم؟" این پارک مسیر های متعددی دارد که به وسیله ی پرچین های 90 سانتی متری از هم جدا میشوند تا فاصله ی ایمن بین بازدیدکنندگان حفظ شود. تنظیم مسیرها در الگوی چرخش به شکل اثر انگشت، مسیر های بسیاری ایجاد میکند که میتوان همزمان از آنها استفاده کرد.</sub>

 <sub>هریک از مسیر های پوشیده از ماسه سنگ گرانیت قرمز، ششصد متر طول دارند و بازدیدکنندگان را از گوشه ی پارک به مرکز آن میرساند؛ جایی که فواره ای در میان آن واقع شده است. طی کردن دروازه های ورود و خروج به هر یک از مسیر ها، که گذر از آنها به صورت پیاده 20 دقیقه طول میکشد، به صورتی هستند که اگر مسیر ها اشغال شده باشند میتوان از فاصله ای دورتر متوجه شد. پریچت میگوید که منشا این نوع طراحی را در باغ های باروک فرانسوی می بیند.

"نظمی قوی از گیاهان، پرچین هایی که اشکال هندسی ایجاد میکنند."  او اینطور ادامه میدهد "الهاماتی از باغ های ذن ژاپنی نیز در این در این طراحی وجود دارد. حرکات دایره ای. شن هایی که در اطراف سنگ های گوشه ای ریخته شده اند." این پارک برای قطعه زمینی خالی در وین طراحی شده است. جایی که پارک های معروف Schnnbrunn و Belvedere در حال حاضر بسته شده اند. اگرچه پریچت این پارک را به عنوان پاسخی برای شرایط فعلی و شیوع ویروس کرونا طراحی کرده است، اما اعتقاد دارد که این پارک میتواند حتی پس از اتمام فاصله گذاری اجتماعی نیز برای شهر ها مفید باشد. او توضیح میدهد، "در حال حاضر این پارک به منظور ایجاد فاصله ی فیزیکی میان بازدیدکنندگان خود طراحی شده است.

بعد از پاندمیک، این پارک میتواند مکان مناسبی برای فرار از سر و صدا وشلوغی شهر و برای مدتی تنها بودن باشد. من در بسیاری از شهر ها زندگی کرده ام، اما هیچ گاه در محیط عمومی تنها نبوده ام و به نظرم این کیفیتی منحصر به فرد است." پریچت معتقد است که در ادامه ی پندمیک، مردم به مرور از حضور در فضای باز قدردانی می کنند و بیشتر از گذشته برای فرار از شلوغی شهر ها تلاش میکنند. او توضیح میدهد "من فکر میکنم این پندمیک به ما آموخته است که به مکان های بیشتری برای دور شدن نیاز داریم."

او اینطور ادامه می دهد "مراکز شهری نباید به واسطه ی املاک و مستغلات آنها، بلکه به با امکانی که برای فرار از طبعیت به ما میدهند تعریف شوند؛ به جای بانک ها، ترافیک و بلوک های اداری، مراکز شهری باید توسط پارک ها، گیاهان و زمین های غیرمسکونی باز طراحی شوند. نبود فضای طبیعی بحران بسیاری از مناطق شهری است و امیدوارم که  پارک فاصله گذاری اجتماعی شده ی parc de la بتواند مکانی برای فرار ارائه کند.</sub>