آیا معماری می تواند در این بحران اقتصادی و اکولوژیکی جهان نقش جدید وتعیین کننده ای ایفا کند.وآیا معماران می توانند با همکاری هم یک فضای جدید از چشم انداز شهری خلق کنند؟

اینها سوالاتی ست که منجربه شروع  این پروژه شده است. این مسائل به گونه ایست که یک چشم انداز مصنوعی را درشهردبی ساخت ، بنابراین می توان از زمین استفاده کرد و به این سوالات پاسخ گفت.

اما با این مقیاس دقیق و ظرافت دراجرا و طراحی غیر قابل وصف،با این حجم فشرده دراین ناحیه در کنار باتلاق هزینه 12 میلیارد دلاری، همه وهمه تناقضات سیستمی است که با مصرف سوخت زیاد در دبی وسایرنقاط جهان درحال گسترش اند.

در تفکر معماری این پروژه زندگی دریایی دبی مد نظر بوده وبه عنوان سرلوحه معماری سیستماتیک این ناحیه  قراردارد. وقوانینی به شرح ذیل وضع شده است:  

-هم پوشانی قشر ساختمان های با تکنولوژی بالا دردبی باید متناسب با پوسته ای از biocement باشد که با توجه به مشتری، وشرایط آب وهوایی شکل می گیرد.

Co-pleasures- سرگرمی های منفعلانۀ توریسم باعث صدمه به باغ های مرجانی می شود. که نیاز به ماشین های محافظت کننده دارد.

Co-boundaries- برهم زدن مرزبندی ساحل باعث نوسان در میدان انرژی موج ها می شود.

Co-farming- مزرعه پرورش ماهی که وابسته به تغذیه ماهی های درون آن است.

Co-n-solid-ate- که شامل سواحل مرجانی ست که ماسه های خود را از دست داده اند.

Co-n-solid-ate- شامل فنداسیون مصنوعی و ساخت سیستم فرا ساختاری از گیاهان حاره ای برای توسعه چشم انداز طبیعی

-وغیره

Masters: Claudia Pasquero, Marco Poletto