دیدگاه دیگری نیز در این مورد وجود دارد: همزیستی. ما برای تبدیل هوای اتمسفر به اکسیژن قابل تنفس به موجودات زنده دیگر وابسته هستیم. ما همچنین می‌توانیم این ماشین‌های آلی تبدیل‌کننده زیبا را به عنوان همراهان، موجوداتی که با ما زندگی می‌کنند، در نظر اوریم و در بافت شهری توسعه دهیم.

حضور محتاطانه، گاه باشکوه و پویای گیاهان بخشی از زندگی ماست و زندگی ما به طور متقارن بخشی از زندگی آنهاست. گیاه شناس فرانسوی فرانسیس هال به طور گسترده در مورد کارکرد درختان صحبت کرده است، که چگونه حضور آنها هیچ نوع تفوقی نسبت به دیگر موجودات غیرانسانی ساکن شهرها ندارد بلکه درختان همراهان صلح آمیز ما در شهر هستند.

شهرها از طریق پویایی و جهش شهری نو می شوند و تکامل می یابند. آنها به عنوان یک طبیعت پیچیده تر از ماهیتی که فقط از مواد بی اثر و سیالات مکانیکی ساخته شده است رشد می کنند. همه اینها بخشی از مجموعه درهم تنیده‌ای از "چیزها" و موجوداتی است که با هم تعامل دارند و بافت شهری را به بافتی متشنج، متضاد و البته هیجان‌انگیز تبدیل می‌کنند که در آن بیشتر ما از با هم بودگی مرکب لذت می‌بریم.

پروژه ایستگاه "چِوا" در ژنو خود را در این ایده از روابط چند وجهی گسترش داد. زیرْساخت جدیدی که توسط ژان نوول و اریک ماریا طراحی و به‌عنوان بخشی از شبکه‌ای از ایستگاه‌ها که دسترسی‌های منطقه ژنو را بازتعریف می‌کنند امکان مداخله ما را ساده تر ساخت. قطارها در زیر زمین از کنار آن عبور می کنند و مردم بالا و پایین می روند و لایه های عمودی خاک زیرساختی را طی می کنند تا شرایطی در حال رشد را کشف کنند که از 138 درخت بلوط و صدها درخت دیگر کاشته شده در این فضا تشکیل شده است.