شهرک‌های علمی و تحقیقاتی، کاربری جدید و محصول قرن 21 هستند و در زمانه‌ای که عصر خِرَد نامیده می‌شود، به وجود آمدند. هر شهرک از چند پارک علمی و تحقیقاتی به اضافه‌ی یک سری مسکن و خدمات و تجاری و ... به وجود می‌آید و هر پارک تشکیل شده از چندین ساختمان تخصصی که از دانشجویان با استعداد، بعد از دانشگاه تا زمانی که تبدیل به یک شرکت مستقل بشند نگهداری میکنه.

شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان یک زمین 520 هکتاری در شمال غربی اصفهان، کنار دانشگاه صنعتی و در دامنه‌ی کوه‌های سید محمد با شیب نزدیک به 10 تا 20 درصد بود. پس از مطالعه و آشنایی با موضوع، ابتدا با کمک گروه شهرسازی اهدافی برای شهر تنظیم شد و سپس سازماندهی شهر پیشنهاد شد. استخوان‌بندی اصلی طرح به صورت مارپیچ طراحی شد تا مسیری باشه که آروم از توپوگرافی بالا می‌ره و رود-دره‌ای که از قله‌ی کوه در جریان هست به صورت محور پیاده از اون عبور می‌کنه و نقاط با پتانسیلی رو به عنوان مراکز کوچکتر به وجود میاره. استخوان‌بندی اصلی طرح به عنوان شاهرگ شهر هست که با هندسه‌ی کندوی عسل به رگ و مویرگ‌ها تقسیم می‌شه و شبکه‌ی شهری‌ای رو که منعطف با توپوگرافی هست، در کل شهر به وجود میاره. توی این شهر، مراکز متراکم‌تر هستند و هر چه از مرکز دورتر باشیم، تراکم کمتر میشه. فضای شبکه‌ی کندوی عسل به صورتی هست که هنگامی که در اون قرار داری، در نقاط مکث همیشه با دو مسیر که یکی رو به بالا می‌رود و دیگری رو به پایین، مواجه می‌شید و این موضوع آدرس‌دهی و خوانایی شبکه را بالا می‌بره. این شبکه در طول مسیر خودش و به طرف مرکز، با کم شدن عرض ترافیک سواره، انسان محور می‌شه تا به فضای مرکز شهر متصل بشه.

(رتبه‌ی اول مسابقه‌ی طراحی شهرک علمی و تحقیقاتی اصفهان در سال 1383)