ویلاهای شماره یک و دو در دو زمین نزدیک به هم یکی به مساحت 740 متر مربع و دیگری به مساحت 1400 متر مربع در خیابان گاز منطقه چلک طراحی شدند. خواسته کارفرما داشتن یک امضا شخصی بود، ایده ای خاص وی باشد و در تمامی پروژه‌هایش وجود داشته باشد. با توجه به موضوع پروژه گونه های سنتی خانه های ایرانی مورد بررسی قرار گرفتند هم گونه درونگرا هم برونگرا. در جفت گونه‌ها این فضاهای خالی بودند که رویدادهای خاطره‌انگیز رخ می‌داده است، چه در حیاط خانه‌های کویری باشد چه غلام گردش و تراس‌های خانه‌های شمالی. به همین دلیل ساختار فضاهای خالی با تأکید بیش‌تری مورد بررسی قرار گرفتند. ایده بین فضاهای خالی  یا بینابینی ایده ساختاری پروژه بود که کارفرما دنبال آن بود. برای همین در این پروژه بیش‌تر از اینکه روی توده ساختمان تأکید شود یا با طراحی توده ساختمان، پروژه شکل بگیرد، طراحی ویدها اهمیت کردند. موضوع بعدی که در این ویلاها اتفاق افتاد، تغییر ساختار خطی برنامه بود و یک طیف از برنامه ها جایگزین این ساختار دوگانه شد و تفکیک خصوصی و عمومی تبدیل به خصوصی، نیمه عمومی/خصوصی و عمومی شد. این دو، ایده‌های اصلی دو ویلا بودند که هر یک با روش متفاوتی تبدیل به فرم شدند. ویلا شماره 2(کوچکتر) در زمینی به مساحت 740 متر مربع با ترکیب دو گونه حیاط مرکزی و خانه‌های شمالی ماهیتی دو گانه پیدا می‌کند مانند شیء درون شیء دیگر و فضاهای بین این دو گونه، همان فضاهای بینابینی بودند که مد نظر ما بود. ترکیب این دو گونه امکان دیگری که برای ما ایجاد می‌کرد، سازماندهی برنامه‌های پروژه بود. برنامه‌های عمومی و نیمه عمومی درون فضاهای بینابینی تعریف شدند و برنامه‌های خصوصی درون گونه درونگرا که محصورتر بود. سازه پروژه ترکیب سیستم هسته بتنی و خرپاهای فلزی است که درون فضا هیچگونه عنصر سازه‌ای دیگری دیده نمی‌شود. مصالح استفاده شده در این دو پروژه چوب و بتن هستند که موجب دیالوگ بین معماری مدرن و زمینه و همینطور ارتباط هرچه بیشتر دو پروژه می‌شوند.