آینده عموما به شکل از پیش تسخیر شده ای با ربات های مکانیکی و بر مبنای فهم فیزیکی و مکانیکی از اشیا شکل گرفته است و امروزه هر گونه تصوری از آینده و اجزای آن عموما درون این چارچوب ذهنی صورت بندی و نهایتا تصویر می شود.

از جمله معماری و فضاهای زیست انسانی که همواره به شکل ترکیبی از استراکچر های فلزی غول آسا و نهایتا قطعات مکانیکی به اصطلاح هوشمند تصویر می شوند، لذا مجموعه پیش رو تاملی پژوهشی_خیال پردازانه در جهت تصور و تامل بر آینده ای است که در آن معماری ، بناها و اساسا جهان نه بر فهم فیزیکی که بر یک فهم عمیق زیست شناسانه بنا شده است و بناها و آثار معماری بیش و پیش از هر چیز محصول فهم زیست شناسانه از موجودات زنده یا شبه زنده ای خواهد بود که استراکچر و اینفرا استراکچر و حتی تمام بنا را شکل می دهند و عملا زیست انسانی از زندگی در اشیا خاموش فیزیک مبنا به یک همزیستی درون بدن "موجودات زنده سکونت پذیر" تغییر ماهیت خواهد دادو خلق بناها و آثار معماری در یک روند متفاوت و در همکاری با متخصصین و ابزارهای متفاوت ممکن خواهد بود.

لذا به نظر می رسد این اتفاق می تواند معنا و مفهوم "معماری"، "معمار" ، نسبت "انسان" با "جهان" و اساسا مناسبات پذیرفته شده جهانی که می شناسیم را دگرگون کند و قطعا پرسشهای زیاد ی را با خود به همراه خواهد داشت که این مجموعه قصد پاسخ دادن به آنها را ندارد و تلاش می کند سکوی جدیدی برای تامل و تصور "آینده ای جایگزین" باشد و نهایتا از خلق "پرسش های جدید" استقبال می کند.