تهران-گلستان شمالی : مصطفی مختاری

مرضیه نیکویی ( 1393/11/27 ) : کار خوبیه ولی هیچ خلاقیت و نوآوری دیگری ندارد. اگر همین کار توی آمریکا و یا اروپا هم اجرا شود هیچ تفاوتی با این کار که توی ایران هست ندارد

مصطفی مختاری ( 1393/11/28 ) : بله. همینطوره. اما به هر حال دنیای واقعی بسیار متفاوت از دنیای آکادمیکه ;)

مسعود ولی نژاد ( 1393/11/29 ) : متاسفانه این همان جمله ای که بیشتر همکاران برای فرار از خیلی مسائل از آن استفاده می کنند { تفاوت دنیای واقعی و آکادمیک}
دنیای آکادمیک رویا نیست همان واقعیتی است که باید با دستان ما در جامعه تزریق شود.

عیسی قاسمیان ( 1393/11/30 ) : کار خوب و زیباییه خسته نباشی مهندس مهندس ولی نژاد گفته شما صادق ولی فرمایش مهندس مختاری هم دور از واقعیت نیست . شما که خودت دستت تو ساخت و اجراس میدونی تفاوت دنیای واقعی و آکادمیک واقعا حد فاصلی که دارن غیرواقعی و رویا گونه اس . همیشه نواوری و ایده از سادگی میاد پس همیشه فرمال نگریستن هم منطقی نیست نظر شخصیم بود ولو اینکه دور از ذهنیت هم نیست
چیزی که الان کشور های اروپایی بهش اهمیت میدن معماری و ساخت هستش که فناوری های نوین و وارد فاز ساختمون سازی و معماری کردن و ما . . . هنوز داریم روی چیدمان بلوک و آجر انتقاد و پیشنهاد میکنیم پس بهتره ماهم دنبال چیزایی باشیم که واقعا حرفی برای گفتن دارن گرچه همچین راهکارهایی اینجا کاربردی نخواهد داشت موفق باشید امیدوارم حرفام کسی رو رنجیده خاطر نکرده باشه

مصطفی مختاری ( 1393/12/03 ) : ممنون از نظر دوستان. تو تایید صحبت های مهندس قاسمی باید بگم که هیچ هم پوشانی بین این دو محیط نیست. شعار دادن خیلی خوبه. اما به زندگی واقعی ما متفاوت از رویاهای ما هستش. این آپارتمان حدود متری 36 ارزش داره و من هیچ وقت به خودم اجازه نمیدم سرمایه ی کارفرما اسباب آزمون و خطای من باشه. شاید کار من و شما تمام دارایی یه شخص باشه. پس بهتره جسارت و ایده هارو آدم واسه پروژه های شخصی خودش کنار بزاره

مصطفی مختاری ( 1393/12/03 ) : هر خطی که من و شما میکشیم، هر ایده یی که من و شما میدیم، اگه ضمانتی به اجرا یا موفقیت پروژه نداشته باشه، میشه بازی با زندگی و سرمایه ی مردم. شاید این مهمترین چیزیه که تو دانشگا هها به ما یاد ندادن. اینکه پشت هر خط یه مسئولیت هستش. تو دانشگاه همینطووووووووور دستمون رو رو کاغذ ول میکردیم و خط میکشیدیم. اما تو دنیای واقعی تاوان دادیم واسه ی این قضیه. حتی خیلی جاها مسخره شدیم. و الان بعد از چند سال میبینیم که حق داشتن تو خیلی از موارد ;)

محمد طاهری و الهه بهمنی (شرکت فرایند منطقی معماری بهطا) ( 1393/12/07 ) : با سلام.
در یک جمله می گوییم.
نابغه الاغ را هدایت می کند یا الاغ نابغه را؟
این جمله ای است که لکوربوزیه هم نتوانست جواب آن را پیدا کند.
نابغه معمار هست
الاغ هم کارفرما
دوستان چرا برای اشتباهات خود دنبال توجیح هستیم؟
چرا نمی پذیریم که ما هم مقصریم؟

محمد طاهری و الهه بهمنی (شرکت فرایند منطقی معماری بهطا) ( 1393/12/07 ) : چه لزومی دارد که یک قصر شبیه به قصر لویی شانزدهم در تهران ساخته شود؟

مصطفی مختاری ( 1393/12/09 ) : بله. این هم نظریه. البته که نظر من با شما 180 درجه اختلاف داره! نه ما نابغه هستیم و نه کارفرما الاغ! مشکل بعضی از ما هم همینه که خیلی دست بالا میگیریم خودمون رو و احساس می کنیم با همه فرق داریم و جریان ساز هستیم

مصطفی مختاری ( 1393/12/09 ) : اگر به متن های قبلی رجوع کنیم میتونید ببینید که گفته بودم تمام این شعارها وقتی قشنگه که آدم با سرمایه ی خودش این ریسک رو بکنه. کارفرما که موش آزمایشگاهی نیست! یا اسباب آزمون و خطای من و شما. بهتره بعضی وقت ها به جای این خودبینی کمی هم به فکر سرمایه ی مردم بود و با زندگی اونها بازی نکرد

مصطفی مختاری ( 1393/12/09 ) : ایشون تو این منطقه از شهر که به جرعت میشه گفت گرون ترین خیابون تمام این شهره، اگه قصر لویی شانزدهم رو نسازه سالیان سال ملکش رو دستش مونده! و ریالی بازگشت سرمایه نداشته... چون کسی که اینجا میاد و 18-19میلیارد تومان واسه یه آپارتمان پول میده قصر لویی شانزدهم رو خواهد خواست!

مصطفی مختاری ( 1393/12/09 ) : اگه ما واقعا نابغه باشیم بنایی به کارفرما تحویل میدیم که تو بدترین بازار بتونه توی 3تا6 ماه اونقدر و اونطور که می خواد بفروشه ملکش رو. این نبوغ واقعی من و شماست. معماری فقط خط کشیدن نیست...

پوریا فرخی ( 1393/12/15 ) : کدوم کارفرما؟؟؟111
آقای مختاری شما اینقدر در طراحیتون جسارت نداشتید که لااقل واسه کارفرمایی که از دم می زنید کمی خلاقیت به خرج بدید تا با سرمایه کارفرما قدمی مثبت برای معماری کشور بردارید یا احترامی برای شعور کارفرما قائل باشید. شما صرفا رفتید سراغ همون نمای کلاسیکی که در حق آینده شهر, در حق رشته معماری, در حق هویت معماری ایران و در حق منِ ناظر جنایت هست.
معماری که حجمی بزرگ را در شهر به مردم و هزینه مردم تحمیل می کنه و این وظیفه معمار هست که با آگاهی این سلیقه رو به مردم یا کارفرمای خودش القا کنه.
جدا فرق شما و یه بساز بفروش در این کشور چی هست که صرفا رفتید سراغ عام پسند ترین معماری که عملا یه ساختمان سازی منسوخ شده در تاریخ معماری است.
این کارفرمایی که شما ازش دم می زنید, اصلا چه درکی از اقلیم تهران, یزد, مازندران داره, اصلا چقدر اطلاع راجب مصالح و گونه شناسی ساختمان ها داره, این کارفرما تنها از چشمش استفاده کرده, شمایی که باید با استفاده از دانش خود در محیط به اصطلاح آکادمیک معماری ایران و تجربه کاری خودتون انسانی ترین فضا رو برای کارفرما خلق کنید, برای معماری این کشور و پیشبرد اون قدم بردارید. برای سیمای شهر تهران ارزش قائل باشید.
جدا این نسل چه دستاوردی واسه این معماری داشت؟ معماری این کشور در سال های اخیر هیچ دستاوردی رو که حاصل از خرد جمعی باشه نداشته, هیچی نداشته و صرفا تک بناهایی هم که می بینید حاصل از خرد فردی بعضا معماران خوش ذوق بوده و بس.
اگه بخوام مثال بزنم, خانه شریفی ها (کاری به کیفیت کار ندارم) یکی از خانه هایی بود که از طرف کارفرما داشت به سمت کلاسیک پیش می رفت اما این تدبیر معمار بود که اونو خانه شریفی ها, پروژه برتر خاورمیانه, نامزد فستیوال جهانی معماری, پروژه های برتر آرک دیلی کرد.

مصطفی مختاری ( 1393/12/20 ) : ممنو از نظرتون. منظورتون از این جمله رو نفهمیدم. (با سرمایه کارفرما قدمی مثبت برای معماری کشور بردارید!!!)

مصطفی مختاری ( 1393/12/20 ) : دوست عزیز من این همه نوشتم که بگم این کار کار درستی نیست! مگر ایشون سرمایه خودش رو تو جیب من گذاشت و گفت آقای مختاری لطفا برید این پول رو خرج اعتلای معماری کشور کنید؟ تو این پروژه و بسیاری از پروژه ها ( شاید بیش از 90 درصد) خواسته های کارفرما از ما یه چیز مشخص هستش ;)

مصطفی مختاری ( 1393/12/20 ) : در ابتدا باید سر یه مساله بحث بشه. و به نظر من این از ابتدایی ترین مساله های روبه روی ما هستش و شاید هیچ مساله یی مثل این مساله واجب نیست برای بحث و نقد. چون میبینم که متاسفانه بسیاااااااااااااار همه گیره این داستان. اون هم اینه که ما حق نداریمخودمون رو اینقدددددددددر دست بالا بگیریم و کارفرما رو تا درجه ی یه آدم کودن پایین بیاریم! و بگیم طرف نمیدونه چی به صلاحش هستش و ما هستیم که همه چیز رو میدونیم! نتیجه ی این طرز فکر چه خواهد بود و آدم هایی که با این طرز فکر رشد میکنن به چه هیولاهایی تبدیل خواهند شد...

مصطفی مختاری ( 1393/12/20 ) : من خودم به شخصه خیلی چیز یاد گرفتم از کارفرماهام. اونها خوب میبینن، خوب حس میکنن، خوب تحلیل میکنن. بعد از سفرهای خارجی راجع به چیزهای جدیدی که دیدن باهام صحبت میکنن و من وادار میشم به سرچ کردن که ببینم چی بوده قضیه. به خصوص متریال و تکنولوژی. حتی خیلی وقتها عکس مگیرن از اینجا و اونجا و میفرستن برام. اونها اکثرا تحصیلات عالیه دارن ولی نه معماری. این دلیل بر نفهم بودن اونها نیست. مواردی از قبیل اقلیم هم که فرمودین با سرعت و پیشرفت تکنولوژی جایگاه و اهمیت خودش رو از دست داده. میشه خانه ای تمام شیشه ای تو یزد داشت و تو آسایش 100% بود. چون تکنولوزی میدونه چطور اون شیشه رو مناسب اون اوضاح بسازه. و طوری این کار رو میکنه که جای هیچ بحثی باقی نمونه

مصطفی مختاری ( 1393/12/20 ) : با تمام این تفاسیر من به شما قول میدم اگه یه نفر اومد و گفت مختاری فلان قدر پول ول رو دارم و بیا یه جوری خرجش کنیم، من اعتلای معماری کشور رو بهش پیشنهاد کنم ;) و اگه خدا یه روز یه سرمایه ی هنگفت به خودم داد بخشی از اون رو خرج ایده هام کنم

سید سینا هاشمی ( 1393/12/21 ) : سلام
لازم میدونم که منم به نوبه خودم اینجا نظر بدم.

به نظرم کار آقای مختاری کار بدی نیست. ایشون مجبوره اینطوری طراحی کنه، چرا؟ چون کارفرما خواسته و کارفرما رو هم نمیشه قانع کرد سراغ نمای کلاسیک نره چرا؟ چون مردم اینجوری دوست دارن و چون مردم اند که پول خونه میدن باید مطابق خواسته شون خانه ساخت، چرا؟ چون درک معماری ندارند، چرا؟ عرض میکنم خدمتتون:
1. چون اصلا معماری تو ایران تبلیغ نمیشه
2. چون اصلا مسابقات معماری پوشش تلویزیونی و رسانه ای نمیشه
3. چون اصلا صحنه به روی سن رفتن یا حتی تصاویر معماران وقتی میرن جایزه های بین المللی میگیرند تو اخبار ایران پخش نمیشه
4. خانه شریفی های علیرضا تغابنی که جهانی شده رو فقط ما معمار ها و شبکه های خارجی دیدیم
5. کوروش حاجی زاده معمار سال خاورمیانه رو فقط ما معمارا میشناسیم
6. کلا علیرضا تغابنی کسی که هرساله پروژه های مسکونی شان برنده جایزه های متنوع داخلی و خارجی میشه رو فقط ما معمارا میشناسیم
چرا مجید سمیعی باید انقدر معروف بشه؟ چرا فقط مریم میرزاخانی باید معروف بشه؟ چرا مردم نباید فرشید موسوی رو بشناسند؟ چرا وقتی پروژه های معماری ساخته میشوند تلویزیون میگه طرح عمرانی؟
پس مشکل اینه. جامعه ما، معماری دوست نیست.

مصطفی مختاری ( 1393/12/24 ) : درود بر شما. ممنون از نظر لطفتون.
متاسفانه همینطوره...
کاریش هم نمیشه کرد :/

قیوم صفری ( 1394/08/08 ) : من هم با اقای مختاری موفق هستم .