کالبد طبیعی انسان از خاک است و طبیعت و سرشت وی برخاسته از خاک است و دوباره به خاک برمی‌گردد. این تجانس باعث سازگاری معماری خاک با سرشت آدمی شده است. کالبدها محل پرورش و اسباب پرورش نفس است و نفوس انسان‌ها نیز در کالبد طبیعی خود رشد یافته، متعالی می‌شود. طبیعت رحم پرورش برای انسان است و معماری نیز به عنوان بخشی از این طبیعت به هم وابسته و پیوسته، به تناسب خود محل رشد و تعالی و پرورش انسان است. سازگاری بین سرشت آدمی و طبیعت بکر دست‌مایه تهیه این طرح است.

تمام ابعاد زندگی انسان با ساختار محیط اقلیمی او در ارتباط است.اقلیم بر بسیاري از موارد همچون شکل معماري، نوع خوراك و پوشاك ، نوع آداب و رسوم و . . . تاثیر می گذارد.بدون شک آسایش زیستی در محیط مصنوع انسان تحت تاثیر شرایط محیطی و اقلیمی است. از اینرو انسان ناگزیر از شناخت شرایط اقلیمی محیط خود است تا با موانع و امکانات آن سازگار شود.

معماري همساز با اقلیم پاسخی است که انسان از دیر باز تا کنون براي مقابله با شرایط محیطی به دنبال آن بوده است.

آنچه در  طرح پیش روست، تلاشی است برای توصیف اینکه باید زمینه‌ای فراهم ساخت تا انسان بتواند در یک محیط پاک و منزه به تلاشی معنوی مادی خود برای استمرار زندگی و بقای طبیعت حرکت کند؛ چرا که بدون امنیت زیست محیطی جهانی، نمی‌توان امنیت ملی و حتی اجتماعی را تضمین نمود. بیش از سه دهه است که رابطه انسان با جهان طبیعی به دلیل رخ دادن طیف وسیعی از بحران‌های محیطی، در مقوله‌های خاص و گاه تخریب محیط زیست را در زمین فراهم می‌سازد. هماهنگی با طبیعت و استفاده از انرژی پایدار آن همانند نور و باد... و عناصر اصلی آن مثل آب و خاک و گیاه... به نحو شایسته در معماری گذشته به خدمت فضای زیست گرفته شده‌ است. معماری ایران پاسخ معمارانه به طبیعت و اقلیم داده ‌است و در همه دوره‌ها آسایش فضا به عنوان مهم ترین عامل شکل دهنده معماری مطرح بوده‌است.