پروژه‌ی اقامتگاه چابهار طراحی یک فضای اقامتی - تفریحی در منطقه‌ی رمین چابهار است. سایت پروژه از یک سو در مجاورت مسیر اصلی چابهار - بریس و از سوی دیگر در همسایگی دریای عمان قرار دارد. وجود لایه‌های متفاوت فرهنگی، اجتماعی، تاریخی، ااقلیمی و جغرافیایی غنی بستر پروژه و همچنین الزامات برنامه‌‌ی آن(Program)، سوالات متعددی ایجاد می‌کرد که تلاش شد با یک موضع‌گیری مناسب به آنها پاسخ داده شود.

آکس شرقی- غربی با توجه کشیدگی زمین به عنوان آکس غالب و آکس شمالی-جنوبی به عنوان آکس فعال برنامه‌ی پروژه می‌باشد که به شکل طیفی، منطقه‌ی پر سر و صدا و پر تردد شمال سایت را به سکوت دریای عمان در جنوب متصل می‌کند. بنابراین فضاهای عمومی و تفریحی با قرار گرفتن در بخش شمالی، علاوه بر فراهم‌ کردن خدمات به مسافران، به عنوان فیلتری برای واحدهای اقامتی عمل می‌کنند.

روند طراحی فرم پروژه طی فرایندی از تقسیم طولی سایت به تعدادی نوار(Ribbon) و تغییر ارتفاع هر یک از نوارها در راستای عمودی شروع شد. این تغییرات به گونه‌ای اتفاق افتادند که لکه‌ی ساخت هر یک از واحدها درون یک شبکه‌ (Grid) با تناسبات مربعی قرار گیرند. گویی پروژه با مشاهده‌ی ناهمواری‌های جزئی در سایت طراحی و همسایگی‌های آن، تصمیم می‌گیرد در مواجهه با زمین، آن را به مثابه صفحاتی منعطف تصور کند و خود را نه به عنوان یک عنصر تحمیلی، بلکه به عنوان عنصری برخاسته از آن معرفی نماید.

پروژه همچنین واجد دلالت‌ها و ارجاعات متفاوتی به بستر پروژه است. در لایه‌ی شمایلی(Iconic) فرم پروژه از سویی یادآور شکل ظاهری کپرهاست که از اصلی‌ترین اشکال معماری مسکونی در بلوچستان به شمار می‌روند و از سوی دیگر کوه‌های مریخی بلوچستان را تداعی می‌کند. همچنین در لایه‌ی نمایه‌ای(Indexical) قرارگیری بازشوها در جهت دریا و بسته بودن حجم در جهت خیابان، تداعی کننده‌ی موجوداتی در حال نگریستن به دریاست. به علاوه، لکه‌ی ساخت پروژه طی برداشتی آزاد از الگوهای هندسی سوزن‌دوزی بلوچی شکل گرفته ‌است.