مَس اِستادیز؛ دفتر معماری کره ای
مستقر در سئول، به سرپرستی مین سوک چو برای طراحی بیست و سومین پاویون سرپنتین انتخاب شده
است، پاویونی که در 5 ژوئن 2024 در باغ کِنزینگتون لندن افتتاح می شود. این طرح با
عنوان "خلأ مجمعالجزایرْگون" شامل پنج قطعه مجزا از هم است که در اطراف
یک فضای باز مستقر شده اند و ساختارِ چیدمانی پاویون را به مجموعهای از عناصر
کوچکتر در هم تنیده با بومشناسی طبیعی پارک تجزیه میکنند. این پاویون از 7 ژوئن
تا 27 اکتبر 2024، با پیش نمایشی برای مطبوعات که دو روز قبل از افتتاح عمومی است،
در اختیار بازدیدکنندگان خواهد بود.
طرح در عمل یک
پاویون چند وجهی است که در اطراف یک فضای خالی مرکزی چیده شده است و به عنوان آنچه
در کره ای به آن "مادانگ" می گویند عمل می کند؛ حیاط کوچکی که اغلب در
خانه های قدیمی کره ای یافت می شود و تمام روایت های فعالیت های روزمره فردی و جمعی
را در خود جای می دهد. این وُیدِ مرکزیِ تکینْ کارکردی مشابه همان حیاط میانی دارد
و به گونه ای طراحی شده است که همچون لنگرگاه و مرکز ثقلی باشد برای مجمع الجزایر ساختارهای
پیرامونی اش.
در اطراف این وُید،
جزایرِ کارکردی پاویون به عنوان "ماشین های محتوا" تصور می شوند که هر
کدام هدف متفاوتی را دنبال می کنند. "گالری" به نقطه ورودی اصلی تبدیل
خواهد شد و فعالیت های سرپنتین جنوبی را توسعه می دهد. "آئودیتوریم" به
فضای اصلی جلسات بحث و گفت و گو تبدیل می شود،"کتابخانه" ای کوچک در
شمال غرفه قرار گرفته است، که امکان مکث و تأمل را فراهم میکند، "چای خانه"
که رَدی است از نقش و کارکرد تاریخی گالری به عنوان جایی برای نوشیدن چای در نظر
گرفته شده است، در حالی که "برج بازی" فضا را با سازه ای توریْ مانند برای
تشویق و تقویت تعاملات اجتماعی تولید می کند.
فضاهای بین این
سازه ها نیز دارای هویت های متمایزی هستند و به عنوان آستانه هایی بین پارک اطراف
و فعالیت های پاویون عمل می کنند. همه این فضاهای انعطاف پذیر برای استقبال از
مردم و ارائه برنامه های زنده و پویا ایجاد شده اند. پاویون تبدیل به یک پلت فرم میانْ
رشته ای شده است و برای ایجاد تعاملات زنده در حوزه هایی همچون موسیقی، شعر، مباحثه
و رقص امکانتتی در اختیار مخاطبان قرار می دهد که به موازات و در کنار فعال سازیِ
اکولوژی و تکنولوژی سرپنتین عمل می کنند.
مین سوک چو در
مورد پس زمینه های فکری طراحی پاویون می گوید:
"ما با این سوال شروع کردیم که چه چیزی را می توان آشکار و به محوطه ی سرپنتین اضافه نمود، در حالی که پیش از این، فرایند کاوش
بر مرکز چمن بیش از بیست بار توسط فهرستی از معماران و هنرمندان بزرگ تکرار شده
بود. برای اتخاذ رویکردی متفاوت به این فصل جدید از طراحی پاویون، به جای آنکه موضوع
و بستر طراحی را همچون یک امکانِ آزاد در نظر بگیریم و دستمان را برای طراحی بازگذاریم،
تلاش کردیم خودمان را محدود کنیم و با در نظر گرفتن بسیاری از عناصر جانبی موجود، مرکز
را به عنوان یک خلاء در نظر آوریم. همچنین شروع به مطالعه بر تاریخچه پاویون
سرپانتین نمودیم، با معکوسْ سازی مرکز به عنوان یک فضای خالی، تمرکز معماری خود را
از مرکز ساخته شده و غالبا پُر و معطوف به گذشته دور کردیم و به تولید امکانات و
روایت های جدید اندیشیدیم."