برای طراحی ساختمان هایی با حداکثر همبندی با حیات، طراح باید بر سیاقی فراتر از فرم و ساختار بیندیشد.

پیتر زُمتُر

در کتاب معماری متفکر پیتر زمتر به بیان انگیزه های الهام بخشش در طراحی می پردازد، ساختمان هایی که به طرق مختلف به گفت و گو با احساسات و فهم مان می نشینند و حضوری قدرتمند و پاسخ گو را عیان می کنند. کتاب با تصاویری از خانه جدید زمتر و استودیواش در هالدنشتاین که توسط لائورا پاجت عکس برداری شده اند صفحه بندی شده است.

انچه پی می اید تکه برداشت هایی است از کتاب:

ـ ساختمان برای من حامل سکوتی فاخر است که من ان را گره در گره بارزه هایی هم چون خودـ ارجاعی، حضور، مانایی، هم بندی، گرما، شورانگیزی می دانم. ساختمان باید خودش باشد، یک ساختمان، نه بازنمود یا نمایشی از چیزی، صرفا بودن و شدن.

ـ حسی که من تلاش می کنم ارامْ ارام در مصالح تزریقش کنم از تمام قواعد کمپزیسیونی می گذرد و به کیفیت های شنیداری، بویایی و لامسه ی مستتر در مصالح گره می خورد، این ها عناصر زبانی اند که ما مجبور به استفاده ازشان هستیم. حسی که با رسیدن و متبلور کردن مفاهیم خاص مستتر در مصالح به منصه ظهور می رسد، معنایی که در هر ساختمان، فقط به همین صورت می تواند به ادراک اید.

ـ زمانی که بر محوطه یا مکانی که قرار است بر ان بنایی بیافرینم متمرکز می شوم، زمانی که تلاشم درک ذات عمیق ان مکان، صورت های مستتر در ان، روایت های پنهان در ان و کیفیت های شورانگیزش می باشند، انگاره های ذهنی رسوب کرده از مکان های دیگر بر من هجوم می اورند و فرایند تدقیق نظر بر سایت را مخدوش می کنند، انگاره هایی از مکان هایی که می شناسم و بر من تاثیر گذاشته اند، انگاره هایی از مکان های عام یا خاصی که من در قامت نگره هایی درونی از کیفیت ها و حالات خاص با خود به همراه دارم، حتی انگاره هایی از موقعیت های معمارانه، که از دل تئاتر، فیلم و ادبیات بیرون امده اند.

دو متن ترجمه شده به فارسی از این کتاب را می توانید اینجا و اینجا مشاهده فرمایید