صومعه ی لا تورِت آخرین بنای تکمیل شده ی لوکوربوزیه در اروپاست، و در باورِ بسیاری، منحصر به فردترین طرح او نیز به شمار می رود. این بنا برای این ساخته شد تا یک جهان خود- شمول برای اجتماع راهبانِ آرام و خاموش باشد، و سبک زندگی منحصر به فرد و ویژه ی راهبان را در خود جای دهد. این صومعه از یک صد سلول شخصی، یک کتابخانه مشترک، یک سالن نهارخوری، مکانی برای گوشه نشینی روی بام، یک نمازخانه و کلاس ها تشکیل شده است. یک درخواست پدر ماری- الاین کوتوریور (Father Marie-Alain Couturier) از معمار این بود " مسکنی آرام برای یک صد جسم و یک صد قلب خلق کن." معماری لوکوربوزیه، با پنج عنصر کلیدی آن قابل تمایز است، پنج عنصری که در اواخر سبک مدرنیسم، در این صومعه موجود هستند. واضح تر از همه در این پروژه ی ویژه، پیلوتی ها یا ستون های باربر هستند، که دیوارهای داخلی را تراز می کنند و نما را برای پنجره های نواری طویل آزاد می کنند. بام سرسبز کلاسیک، یک تفرجگاه معمارانه ایجاد می کند، که از این وجه با ویلا ساووی(Villa Savoye) در ارتباط است، هرچند محتوای این صومعه با کاربری مسکونی آن [ویلا] بسیار متفاوت است. این سایت به طور خاص، بوسیله ی لوکوربوزیه انتخاب شد، به طوری که او در دامنه ای با شیب تند ونیز با مناظری قدرتمند طراحی کرد. هرکدام از این یک صد سلول، دارای یک بالکونی رو به خارج، همراه با ناحیه ی مشترکی در زیر و خلوتگاهی در بام هستند. فرم ساختارگرای این بنا [ساخته شده]از بتن مسلح است، با شیشه ی موجداری که بر سه نما از چهار نمای خارجی قرار گرفته و آنها را جلا می دهد. این بنا به عنوان یک نمازخانه، سکونتگاه و مکانی برای یادگیریِ راهبان دومینیکن(Dominican) ساخته شد، گروه های صومعه در اطراف حیاط مرکزی یک حجمU شکل را تشکیل دده اند و حیاط با نمازخانه در انتها بسته می شود. عزم لوکوربوزیه ی معمار بر این بود: " ارائه ی چیزی به راهبان که بشر امروز بیشترین نیاز را دارد؛ سکوت و صلح...این صومعه خودنمایی نمی کند، در درون آن است که سکوت و صلح زنده است." اگر چه در نهایت به آن دست یافته، اما هنوز استثناهایی در مورد اندازه ی سلول ها و همچنین خاصیت عایق صدایی و آکوستیک وجود دارد. با وجود ترک بتن، عایق معیوب، و تاسیسات الکتریکی که به طور پر خطری نصب شده، موضوع نگهداری این بنا هنوز بر سر زبان هاست. بیشترِ شخصیتِ این ساختمان در فضای درونی جلوه گر می شود، با لعابی که از کف تا سقف، در فضاهای عمومی کشیده شده، یا مثل اتاق اجتماع و سالن نهارخوری که با مناظری رو به غرب در بالای دره، کتابخانه و ورودی نمازخانه قرار دارند. فاصله گذاریِ ناهموار جِرزهای عمودیِ بتنی، و تقسیم بندی های مشابه و فاصله گذاری نا هموارِ اجزا افقی بین آنها، روشی مطابق با سیستم تناسبات مودولارِ لوکوربوزیه بود. یکی از بهترین لحظاتِ تفرج معمارانه، رمپی است که به سمت ورودی نمازخانه به پایین می رود: یک کریدور بتنی و پرشیب با لعابی نا هموار و در عین حال ریتمیک، به سمت یک دیوار سخت فلزی که می چرخد تا به تاریکی و پس از آن درخشش رنگیِ انتهای نماز خانه دست یابد. فضای داخلی نمازخانه یک صندوق بتنی را ظاهر می کند که سرشتی روحانی را از طریق بهره بردن از نور طبیعی و رنگ پر مایه ارائه می دهد، که هر دو نوع به صورت گزینشی و با دقت در جای خود قرار گرفته اند. " توپی های نور"( Light cannons) برای پنج گونه ی مختلف از بازشوها در اطراف نمازخانه ایجاد شده اند که نور روز را به داخل بیاورند، تعدادی از این بازشوها به زیبایی از سمت خارجی حجاری شده اند. هم اکنون، این مانیومنت برای حدود چهل سال است که افراد را در خود جای می دهد و به بازدیدکنندگان، معماران، علاقه مندان معماری و دانشجویان از تمام نقاط دنیا خوش آمد می گوید. امروزه این بنا به عنوان مکان ملاقات برای دیسیپلین های مختلف که با علوم انسانی و فلسفه در ارتباط هستند ، عمل می کند.
صومعه ی لا تورِت آخرین بنای تکمیل شده ی لوکوربوزیه در اروپاست، و در باورِ بسیاری، منحصر به فردترین طرح او نیز به شمار می رود. این بنا برای این ساخته شد تا یک جهان خود- شمول برای اجتماع راهبانِ آرام و خاموش باشد، و سبک زندگی منحصر به فرد و ویژه ی راهبان را در خود جای دهد. این صومعه از یک صد سلول شخصی، یک کتابخانه مشترک، یک سالن نهارخوری، مکانی برای گوشه نشینی روی بام، یک نمازخانه و کلاس ها تشکیل شده است. یک درخواست پدر ماری- الاین کوتوریور (Father Marie-Alain Couturier) از معمار این بود " مسکنی آرام برای یک صد جسم و یک صد قلب خلق کن." معماری لوکوربوزیه، با پنج عنصر کلیدی آن قابل تمایز است، پنج عنصری که در اواخر سبک مدرنیسم، در این صومعه موجود هستند. واضح تر از همه در این پروژه ی ویژه، پیلوتی ها یا ستون های باربر هستند، که دیوارهای داخلی را تراز می کنند و نما را برای پنجره های نواری طویل آزاد می کنند. بام سرسبز کلاسیک، یک تفرجگاه معمارانه ایجاد می کند، که از این وجه با ویلا ساووی(Villa Savoye) در ارتباط است، هرچند محتوای این صومعه با کاربری مسکونی آن [ویلا] بسیار متفاوت است. این سایت به طور خاص، بوسیله ی لوکوربوزیه انتخاب شد، به طوری که او در دامنه ای با شیب تند ونیز با مناظری قدرتمند طراحی کرد. هرکدام از این یک صد سلول، دارای یک بالکونی رو به خارج، همراه با ناحیه ی مشترکی در زیر و خلوتگاهی در بام هستند. فرم ساختارگرای این بنا [ساخته شده]از بتن مسلح است، با شیشه ی موجداری که بر سه نما از چهار نمای خارجی قرار گرفته و آنها را جلا می دهد. این بنا به عنوان یک نمازخانه، سکونتگاه و مکانی برای یادگیریِ راهبان دومینیکن(Dominican) ساخته شد، گروه های صومعه در اطراف حیاط مرکزی یک حجمU شکل را تشکیل دده اند و حیاط با نمازخانه در انتها بسته می شود. عزم لوکوربوزیه ی معمار بر این بود: " ارائه ی چیزی به راهبان که بشر امروز بیشترین نیاز را دارد؛ سکوت و صلح...این صومعه خودنمایی نمی کند، در درون آن است که سکوت و صلح زنده است."
اگر چه در نهایت به آن دست یافته، اما هنوز استثناهایی در مورد اندازه ی سلول ها و همچنین خاصیت عایق صدایی و آکوستیک وجود دارد. با وجود ترک بتن، عایق معیوب، و تاسیسات الکتریکی که به طور پر خطری نصب شده، موضوع نگهداری این بنا هنوز بر سر زبان هاست. بیشترِ شخصیتِ این ساختمان در فضای درونی جلوه گر می شود، با لعابی که از کف تا سقف، در فضاهای عمومی کشیده شده، یا مثل اتاق اجتماع و سالن نهارخوری که با مناظری رو به غرب در بالای دره، کتابخانه و ورودی نمازخانه قرار دارند. فاصله گذاریِ ناهموار جِرزهای عمودیِ بتنی، و تقسیم بندی های مشابه و فاصله گذاری نا هموارِ اجزا افقی بین آنها، روشی مطابق با سیستم تناسبات مودولارِ لوکوربوزیه بود. یکی از بهترین لحظاتِ تفرج معمارانه، رمپی است که به سمت ورودی نمازخانه به پایین می رود: یک کریدور بتنی و پرشیب با لعابی نا هموار و در عین حال ریتمیک، به سمت یک دیوار سخت فلزی که می چرخد تا به تاریکی و پس از آن درخشش رنگیِ انتهای نماز خانه دست یابد. فضای داخلی نمازخانه یک صندوق بتنی را ظاهر می کند که سرشتی روحانی را از طریق بهره بردن از نور طبیعی و رنگ پر مایه ارائه می دهد، که هر دو نوع به صورت گزینشی و با دقت در جای خود قرار گرفته اند. " توپی های نور"( Light cannons) برای پنج گونه ی مختلف از بازشوها در اطراف نمازخانه ایجاد شده اند که نور روز را به داخل بیاورند، تعدادی از این بازشوها به زیبایی از سمت خارجی حجاری شده اند. هم اکنون، این مانیومنت برای حدود چهل سال است که افراد را در خود جای می دهد و به بازدیدکنندگان، معماران، علاقه مندان معماری و دانشجویان از تمام نقاط دنیا خوش آمد می گوید. امروزه این بنا به عنوان مکان ملاقات برای دیسیپلین های مختلف که با علوم انسانی و فلسفه در ارتباط هستند ، عمل می کند.
صومعه لا تورِت
پلان صومعه لا تورِت
برش