طی چهار دهه اینده، جمعیت بالای 65 سال در جوامع در حال توسعه سه برابر خواهد شد و تا سال 2050 به 1 میلیارد و 600 میلیون نفر خواهد رسید، از سوی دیگر مکزیکو سیتی با کمبود زمین قابل ساخت ساز مواجه است و رشد بافت های فیزیکی تنها در قامت ره یافت های برون شهری، زیر ساخت بردن زمین های کشاورزی و پذیرش تبعات زیست محیطی متصور است.

پروژه مشروح یک قبرستان زیر زمینی عمودی برای مکزیکو سیتی تدوین می کند و سعی دارد ازدیاد جمعیت، کمبود زمین، مناسک عزاداری و تجربیات روان شناسی و احساسی ان را نیز مد نظر اورد. نگره طراحان برج مرگ اعطای تولد دوباره به خانواده متوفی است، که پس از سفری به اعماق زمین و دفن یکی از عزیزانشان از دل خاک دوباره می رویند.

برج که انگاره مخزن را پشت سر گذاشته و بیان معمارانه فرایند تدفین و عزاداری را نیز تحریر می کند، تابه ای است کلان مقیاس با دیوارهای حائل منحنی شکل و رمپ هایی با نور زیاد که نور و تهویه مجموعه را نیز تامین می کند، رمپ ها همچنین با حرکت مدور پاین رونده شان نور را تا اعماق برج معکوس پایین می برند و به بازدید کنندگان اجازه می دهند تا طی پنج مرحله گذر از فشار قبول مرگ عزیزشان در خود غور کنند و ارام ارام با غمشان کنار ایند.

از دیگر وجوه طراحی دفن وجه غیر انسانی مرگ است در زمین و بیان گرایی فرمی طرح؛ بنا در سطح زمین حفره ای تهی است، درست همچون خلایی که فقدان ناشی از مرگ را باز می نمایاند

در اینجا نیز می توانید طرحی که به نوعی الترناتیو این طرح می باشد را مشاهده فرمایید؛ برجی برای مرگ اما عمود بر زمین

اینجا نیز می توانید یادداشتی را مشاهده فرمایید که بر مرگ و معمار موکد است