برنو زوی ( 22 ژوئن 1918 – 9 ژوئن 2000 ، روم ) سردبیر مجله ی ایتالیایی اِل آرکیتِکتتورا و یکی از منتقدان برجسته ی اروپا در زمینه ی معماری بود که پنج دهه فعالیت خود را، با مجموعه ای از کتاب ها و مقالات انتقادی گذراند و در سن 81 سالگی جان سپرد .
در قامت یک معمار، او شدیدا تحت تاثیر جان مایه ی معماری ارگانیک ِ فرانک لوید رایت بود . او چند کار همچون پاویلیون ایتالیا در نمایشگاه جهانی مونترال در سال 1967 و با همکاری دیگر معماران، پایانه ی قطار اِستازسون تِرمینی در روم را طراحی کرد .
ولی زوی در زمینه ی نویسندگی بسیار شناخته شده بود و تاثیرگذارترین کتاب های او " به سوی معماری ارگانیک " منتشر شده در سال 1945 و " معماری به مثابه فضا : چگونه به معماری بنگریم " با چاپ اولش در سال 1957 را می توان نام برد . ساختمان بر باور رایت که ماهیت معماری، در وُید ها ( تخلخل ها ) به جای فرم های بسته وخالصی که آن ها را درمیان می گیرند، قوام می یابد و زوی در تفکراتش، بهترین ساختمان های قدیمی را، در پرتو همین ایده ی مدرن باز تعریف می کند .
برنو زوی وانمود نمی کرد که تنها ناظری خنثی است بلکه او " معماری در مثابه فضا " را طبق گفته ی خودش به تمام دوستانش در جنبش معماری ارگانیک اختصاص داد . درچاپ سال 1974 این کتاب، او پیش فرض های انتقادی را بر دیگر معماران و نویسندگان اختیار کرد . با وجود تفسیر های طعنه آمیز و گاه قدرنشناسانه ای که هم عصران زوی بر او روا می داشتند، این کتاب راهنمای گرانبهایی برای اندیشه ی معماری در دهه های بعد از جنگ بود .
در سال های 1960 و 1970 ، زوی خود را در یک جناحی جدا از جریان غالب آن روزها انداخت که هنوز هم معماری ایتالیایی را تحت تاثیر قرار می دهد .در واقع او، یک بشر دوستِ درگیر سنت های قدیمی است که از دوره ی رنسانس خود را با گروهی مخالف همراه کرده است؛ ولی او را گروه جدیدِ مانفردو تافوری قبول نکرد . تافوری که در سال 1994 جان سپرد، تئوریسین و تاریخ نویسِ مارکسیستی بود که در موسسه ی یونیوِرسیتاریو دی آرکیتکتتورا در ونیز آموزش دیده بود .
نوشته های او، خصوصا " تئوری ها و تاریخ معماری " ، کمک شایانی در جهت تبدیل مدرسه ی ونیز، به یکی از آکادمی های برجسته ی معماری دنیا کرد این جریان همچنین اندیشه های روشنفکرانه ای را برای برنامه های تئوری و تاریخی که از آن زمان، در مدارس سراسر دنیا برپا شده بود، فراهم کردند .
در این میان، زوی نقش پاپیولیست تری را در غالب تفکری مردمی تر ایفا کرد؛ ستون های خبرهای هفتگی مجله ی اِل اِسپرسو توانست خوانندگان بسیاری را جذب کند . ستون های او در روزنامه با حجم های متفاوتی نوشته می شد ولی همواره صریح و روشن بود و او ارزیابی ساختمان ها را به شکل بررسی های دقیق ایدوئولوژیک نپذیرفت و در یک نگاه کلی می توان گفت تافوری، ذهن ها را تصرف کرد در حالی که زوی، قلب ها را با خود همراه کرد .
اتووود پیش از این برگردان نوشتاری از توماس میرهد با عنوان برنو زوی؛ شارحِ ضدِسبک های رهایی بخش را به مناسبت فوت این تاریخ نگار و منتقد پرشور معماری به چاپ رسانده است