هنر گفت و گو نام اثری سترگ از هنرمند سورئال رنه مگریت است؛ در چشم اندازی از غول هایی در نبرد یا از اغاز جهان، دو انسان کوچک در گفت و گویند، سخنی ناشنیدنی جاریی است که در سکوت سنگ ها جذب می شود، اما در پای سنگ های تل انبار شده مجموعه حروفی شکل گرفته اند: رویا، صلح یا مرگ که تلاش دارند به اشوب سنگ ها نظمی دهند. اتووود گفت و گوهایش را زیر عنوان این ستون خواهد اورد.
معمار نیویورکی در مورد شادی های پایدار طراحی خانه ها و چگونگی تأثیر هنرو موسیقی در روند خلاقانه خود میگوید .
استیون هال در سراسر جهان به سبب رویکردهای همیشه اوریجینال خود به معماری ، شناخته شده است . در چین ، مگاپروژهای شرکت او با استفاده ترکیبی ، باعث تغییر چشم انداز شده است . در ایالات متحده و اروپا ، ساختمان های آموزشی او محیط های دانشگاهی را متزلزل کرده در حالی که موزه هایش به رگه های نوآورانه ای برای هنر تبدیل شده اند . او همان روح نوآوری را به خانه هایی که طراحی می کند نیز می آورد . خانه Turbulence با 900 فوت مربعِ او برای هنرمند ریچارد توتل ، در بالای تپه ای از 32 پانل پیش ساخته آلومینیومی و مصالح محلی ساخته شده است ؛ ویژگی خانه های دیگر ، اسلب های بتنی شیب دار و یا نماهایی غلاف شده در کارتریج های برنجی هستند . برای اقامتگاه لانگ آیلند در نیویورک ، استیون هال از نقاشی های جکسون پولاک الهام گرفته . به گفته ای معمارانه : موقعیت و سایت ، واقعیتی را بوجود می آورندکه منحصر به فرد می شود .
ARCHITECTURAL DIGEST : شما یکی از کمتر معماران شناخته شده هستید که هنوز انجام پروژه های مسکونی کوچکتر را دنبال می کنند . چرا ؟
STEVEN HOLL : برای من ، هیجان در معماری حول محور ایده و پدیده تجربۀ آن ایده می گردد . محل های اقامت تقریبأ لذت و خوشنودی فوری را ارائه می کنند . شما می توانید نور ، متریال و فضا را به درجه ای شکل دهید که این امکان در پروژه های بزرگتر نیست . من فکر می کنم معماری نیاز به بزرگ بودن ندارد بلکه باید پربار باشد . اما اگرچه این را میگویم ولی در کارم افراطی هستم . قصد دیدن سایتی در چین به وسعت 3.5 میلیون فوت مربع را دارم ، در حال ساخت مجموعه لنگرگاه بیروت با مساحت 220000 فوت مربع هستم و بر روی پروژه دیگری با مساحت 3 میلیون مترمربع کار می کنم . پس این بسیار هیجان انگیز است که قادر به انجام پروژه های کوچکتر باشم و در مورد دستگیره و پریز برق فکر کنم .
AD : آیا احساس می کنید که بسیاری از معماران از خانه ها به عنوان یک نقطه پرتاب استفاده کرده و سپس آنها را برای پروژه های بزرگتر فرهنگی ، رها میکنند ؟
SH : بله اینطور فکرمیکنم . برخی از معماران مانند جان لاتنر ، هیچوقت کاری غیر از طراحی خانه انجام نداده . کل پروفایل و نمونه کارهای او اساسأ مسکونی هستند . فرانک لویدرایت خانه ها را تا پایان بدرستی پیش میبرد و من فکر می کنم این بسیار مهم است چراکه ارتباط مستقیمی با تمام جنبه های اولیه معماری به شما می دهد – انرژی فضایی محل ، ساخت و ساز ، متریال ها ، سایت و جزئیات .
AD : بدیهی است که مشتری های پروژه های مسکونی شما انتخاب شده هستند . چه چیزی اکنون برای طراحی و ساخت یک خانه شما را جلب می کند ؟ مکان ؟ رابطه کاری شما با مشتریان؟
SH : محل به اندازه آزادی با آنچه که با آن خانه می توانید انجام دهید ، هیجان انگیز نیست . مشتریان اقامتگاهی که در حال حاضر در سئول مشغول به ساخت هستیم کاملأ روشنفکر نسبت به پیشنهادات ما هستند .
AD : برای پروژه ، چگونه یک نت موسیقی منجر به یک نت موسیقی می شود ؟
SH : با آرمان های مشتریان برای ایجاد یک ساختمان فرهنگی که به نمایش شعر و هنر بپردازد ، پیش می رود . این یک کمسیون آزاد بود . من با ایده ها در تلاش و تقلا بودم . در یک نقطه خاص و بدلیل تدریس در کلاس معماری موسیقی در دانشگاه کلمبیا ، ایده مدل کردن آن بعد ازیک نت موسیقی نوشته شده توسط استفان آنهالست در 1967 به ذهنم آمد که از کل ساختمان ساختار پشتیبانی می کرد . ما به آن سمفونی ماژول میگوییم که این نام به به نور مربوط شده و کل فضا به قطعات مختلف و در عین حال متحد می شکند .