مرکز معماری، در دانشگاه پرینستون، با بهبود قابل ملاحظه ی عملکرد، فضای تمرین و آموزش هنر، توسط امکانات جدید و فوق العاده، هنر را حتی تا بالاترین سطح خود می برد. این مجموعه یک دروازه پردیس جدید ایجاد می کند، فضای دانشگاه را شکل می دهد و حداکثر تخلخل و حرکت را ایجاد می کند.

مجتمع هنر، طراحی شده توسط استیون هول در همکاری با بی.ان.آی.ام برنامه های هنری مرکز لوییس را برای رقص، تئاتر، تئاتر موسیقی و آتلیه پرینستون و گسترش امکانات آموزشی و تحقیقاتی گروه موسیقی در ساختمان جدید موسیقی، گرد هم آورده است. این مجموعه شامل ساختمان رقص والاس و تئاتر می باشد. برج هنری شامل گالری هارلی، دفاتر اداری و استودیوهای اضافی و ساختمان موسیقی جدید می باشد. سه ساختمان در انجمنی زیر زمینی متحد شده اند، یک فضای باز گردهم آیی 8000 فوت مربعی را در خود ساختمان که محل برگزاری هنرهای مختلف را در مجتمع، ارائه می دهد. در بالای انجمن، پلازایی در هوای آزاد استخری است که نور را بازتاب می دهد. پنجره سقفی استخر نور را به طور طبیعی به انجمن زیرین فیلتر می کند. مشوق های کنجکاوی و تعامل، پلازاهای جدید هنر، نظریه های فضای تمرین رقص و تئاتر و فضای تمرین ارکستر را نادیده گرفته اند. به عنوان یک دعوت کننده عمومی باز، هدف این فضای دروازه مانند، متصل کردن جامعه ی محلی به دانشگاه است. ساختمان تئاتر و رقص با توجه به ایده "چیزی درون چیزی دیگر" ایجاد شده اند.

تئاتر جعبه سیاه از فولاد ساخته شده است. درحالی که تئاتر رقص از آلومینیومی فومی، چوب سفید شسته شده و بتن تخته مانند ساخته شده است. یک پله رقصان تمام طبقات را به هم وصل می کند.

برج هنری با یک مفهوم "جاسازی شده" توسعه یافته است. برج سنگی آن به قرینه های طاق تاریخی پرینستون، متصل است. ساختمان جدید موسیقی بر اساس ایده "تعلیق" توسعه یافته است. در بالای اتاق تمرین بزرگ ارکستر، اتاق های تمرینی فردی روی میله های فولادی آویزان می شوند.

جداکننده های اکستیک: این حجره های مجزای چوبی، خاصیت طنین اندازی دارند. ساختار بتنی این سه ساختمان با لایه نازکی از سنگ که از معدنی 21 میلیون ساله در لچه ایتالیا استخراج شده، پوشیده شده است.