پینا، ساخته ویم وندرس، ارکستراسیونی است از بدن، فضا و دوربین، دقیقا بر قرار باور پینا باوش به الزام حرکات موزون:"رقص، رقص، وگرنه ما هیچیم".
فیلم در دیالکتیک میان حرکات موزون، تئاتر و زندگی حادث می شود و البته رقص در این میان جایگاه ویژه ای دارد و عملا تقدیری است از قدرت بدن و یا شاید در گفتمان اسپینوزایی اش روح، بر همین روند است که بدن با حرکات موزون، فضایی معمارانه یا متفکر خلق می کند و البته این فضای فکر شده بعضا در فضاهای شهری نامعمول و یا بناهای شخاص صورت بندی می شود تا در عین حال نقدی نیز باشد بر فضاهای تجاری، پاپ ولی بی کیفیت.
جدا از این ها حرکات موزون با تاکید بر مولفه هایی هم چون چیدمان، ترتیب و . . . بر مناسبت میان بدن و حوزه تاثیرش نیز تاکید می گذارد، عوامل طبیعی هم چون باد و اب نیز در این فیلم اگاهانه به کار امده اند تا تاثیر محیط بر بدن انسان را نیز تدقیق نمایند، حتی صدا نیز در این فیلم وزن دارد و بدن بدان واکنش نشان می دهد، فیلم عملا معماری ای است که سوژه اش بدن است.
اتووود پیش از این در اینجا نیز به تحلیل این فیلم از جنبه معمارانه پرداخته است.