ساختار اصلیِ موزه ی هنر ملی چین(NAMOC) ، در سال 1962 ساخته شد و یکی از بزرگترین مجموعه های هنری این کشور را در خود جای داد، همچنین بعضی از نمایشگاه های برجسته که در تاریخ معاصر چین ثبت شده را میزبانی کرد. برنامه های متداول موجود به دنبال بنایی جدید هستند که درون منطقه ی تعیین شده ی هنری- در محور مرکزی سایت المپیک- بنشیند.

در راستای پاسخ به یک رقابت بین المللیِ، طراحیِ مکانی تازه برای موزه ی مذکور، طرح پیشنهادی معماران ای ام دی(MAD architects)، نهادی شهر مقیاس است، جایی که بر شمول فضای عمومی تاکید شده است. کانسپت این شرکت پیوستن میدان عمومیِ مرتفع- که با حجم عظیم سیال در بالا محافظت می شود- به حجم بزرگتر پلان جامع است.

طرح ای ام دی، در سه لایه دیده شده، که کاربری ها در هر طبقه تقسیم شده اند. طبقه ی همکف، تمام عملکردهای فرعی را در خود جای داده و مانند مسیری که می تواند به طور مستقل حتی در ساعات تعطیلی موزه کار کند نیز دیده شده است. در بالای آن، یک پلازای شهری 20000 متر مربعی، به عنوان گالری اصلی برای مجموعه های هنری دائمی و نمایشگاه ها عمل می کند. ترتیب این سالن به گونه ایست که به بازدیدکنندگان فرصتی برای تصمیم گیری در مورد چگونگیِ تعامل با آثاری که به نمایش گذاشته شده را فراهم می کند، در حالی که به طور همزمان، بوسیله ی مناظر بیرونی، حاصل از چشم انداز شهر، محاط شده اند و این چشم انداز بواسطه ی پنجره هایی که بدور این ساختار پیچیده اند محیا می شود. نکته جالب اینجاست که این طبقه از طریق یک پل، با پارک المپیک مرتبط شده، و بدین گونه استفاده از محدوده ای در پلان شهری را میسر می کند که در غیر این صورت نادیده گرفته می شد.

سومین و آخرین نکته ی این موزه ی جدید، یک محل تجمع قبه مانند است که در بالای ساختمان نشسته، یک فضای روحانی، که می تواند به عنوان " شهر هنری سیال"( floating art city) بررسی شود؛ که در بالای سر بازدیدکنندگان مانند یک ابر معلق است.