استدیو آی بی ام(information based architecture) در آمستردام، تحققِ برج کنتون(canton tower) در گوآنگژوی چین را مشاهده کرد. برجی 600 متری که عنوان نخست رقابتی را به خود اختصاص داد که به دنبال طرح پیشنهادی جدیدی برای این قطعه ی زمین بود. ساختار این برج تلویزیونی و گردشگری، که به دنبال رسیدن به طرحی پیچیده و نیز حفظ یک هویت ساده و کلی است، فرم های تازه را کاوش می کند و همزمان تکنولوژی های متداول ساخت را که بناهایی با پیچیدگی و آزادیِ بسیار بوجود می آورند، به چالش می کشد. علیرغم بیشتر آسمانخراش ها که شخصیتی مردانه دارند ـ زاویه دار، ساده، سنگین و بر مینای تکرار- طراحی برج کنتون؛ بواسطه ی نرمی، بلندی و ظرافت و فرم خوشایند تعریف می شود که فیگور یک زن را تداعی می کند.

این ماهیت تکاملی که در متدولوژی این طرح واقع شده، به طور مستقیم در تولید این ساختار، با در نظر گرفتن اندازه سطوح طبقات و چرخش ها اعمال شده است. هر طبقه از نظر ابعاد با دیگری تفاوت می کند و صمیمیت و آشکاری[موجود]، در راستای پاسخ به پتانسیل های ویژه ایست که با توجه به بازدید کنندگان و اتفاقات ممکن، طراحی شده. به طور مشابه، تراکم سازه؛ یک سطح تار مانند که از تقاطع حلقه ها، ستون ها و برِیس ها ایجاد شده، تمام نمای برج را متفاوت می کند. هم ابعاد پلیت های طبقات و هم ظرفیت موجود از طریق دو بیضی کنترل می شوند که سازه را نیز تنظیم، و در کنار هم یک محدوده برای حالت های مختلف تعریف می کنند. فضاهای بازی که در بالا، محیطی ترنسپرنت را بدست می دهند؛ فعالیت هایی برنامه ریزی شده، مانند رصد کردن [محیط اطراف]، را فراهم می کنند، در حالیکه محدوده های پر جمعیت ترِ دور برج؛ تجربه ی صمیمی تری را برای مردم به ارمغان می آورد. این فرم پویا و پیچ خورده، از میله های صافی تشکیل شده که هسته ی سازه را در بر گرفته و میان تنه ی آن را متمایز می کنند.