پریزما(PRIZMA)، که توسط یک لابراتوار طراحی معماری به نام بیوتینگ(Biothing) ارائه شده؛ تلاشی به شدت تکنیکی است در راستای تولید یک پاسخ معمارانه به شرایط محیطیِ بودوا(Budva)، مُنتِنِگرو(Montenegro)؛ بواسطه ی یک فرم مسکن متراکم شهریِ بلند مرتبه. تکنیک های معمارانه ی پریزما، به منظور سوق دادن، برداشت کردن، و به بیشینه رساندن مولفه های محیطیِ این سایت طراحی شده اند؛ تا بیشترین بهره وری از این ساختمان حاصل شود. نمای شطرنجی و چین خورده پریزما در راستای افزایش فوت مربعِ[سطح] پوسته ی بنا طراحی شده، و سطح وسیعی برای جاگیریِ پنجره ها حاصل و بالطبع منظره ی بیشتری را نیز فراهم کرده و پنل های خورشیدی نیز نور آفتاب را بخود جذب می کنند. این نمای بند بند و پیچیده؛ معماری بافت شهر قدیمیِ بودوا را یادآور می شود که به طور گسترده، در مقیاس کوچک و [با کاربری] چند منظوره، زیبایی شناسیِ شطرنجی ـ پیکسل پیکسلی ـ و در عین حال پیچیده را حاصل می کند.

پریزما، از طریق "بسته بندیِ نا متجانسِ(heterogeneous) احجامِ مثلث وار" در امتداد نمای ساختمان؛ بیان معمارانه ی غنیِ خود را پژواک می دهد. اگر چه این اتفاق از معماریِ موجود در سایت ملهم شده؛ پریزما، با [کمی] فاصله نسبت به این امر ایستاده و همزمان مجموعه ای پیچیده و ویژه از هندسه ی خود را توزیع می کند. این [مقوله های] هندسی از پیوند بین بخش های گوناگون و پارامترهای تجمیع شده با شدت و موقعیت نور و محل شکست طره، معماریِ ساختمان را تعریف می کند. موقعیت و اندازه ی تراس ها و پنجره های کوچک، به طور ریاضی وار، از پیش برنامه ریزی شده تا مناظر ویژه و گوناگونی از شهر قدیمی و همچنین اقیانوس را بدست دهد. تنوع در توجه به تثبیت موقعیتِ این پنجره های واحدها بر غنای این معماری می افزاید؛ زمانی که سایه اندازیِ موثری نیز برای فضاهای داخلی ساختمان ایجاد می کند. این پنجره ها همچنین حاکی از پتانسیلی برای تنظیم گوناگون[مبلمان] داخلی است، که چنین فضاهای، وابسته به پیکر بندی [آن قسمت]؛ می توانند بزرگ یا کوچک باشند.