معماری به جز محافظت کردن از ما در برابر باد و باران و فراهم اوردن فضاهای کارکردی، چیزی نیست جز ماشین جلوه های ویژه ای که یا به حس های ما پر و بال می دهد و یا ان ها را مخدوش و مشوش می سازد.

اثار ما غالبا محصول یک فضای میان رسانه ای اند. کارهایی در تمام ابعاد و اندازه ها از یک زیرسگاری گرفته تا برنامه ریزی شهری و طرح های جامع شهری و همچنین طراحی صحنه تئاتر و کارهای دیگر. اما انچه در تمامی این کارها مشترک است، کنش در راستای به چالش کشیدن پیش فرض های مربوط به مناسک و ایین های جاری بر فضاست.

مناسک و مناسباتی ان چنان اشکار که بعضا نمی بینیمشان. اثار ما یک بن مایه مشترک دیگر هم دارد و ان نیهیلیسم زایاست، که عملا به کارِ افریدن جلوه های ویژه ای خاص می اید و گاها، به جایی می رسد که گویی اتفاقی نیافتاده است، انچه تولید می شود چیزی است شبیه به هیچ، که در جهانی طبیعتا خوابزده به واسطه ی فرم هایی از مداخله، واپس راندن و اعمال جرح و تعدیل و حذف کردن حاصل امده اند.