اينستاليشن پيتر آيزنمن در موزه كاستلوكيو، بلوغي از علاقه ي ژرف اين معمار امريكايي به فرايندهاي كار برخي از بزرگترين معماران قرن بيستم، به خصوص تفسير وي از كارهاي جوزپه تراني و توجه او به سايت هايي با تاريخ غني مي باشد، مكاني كه از اتفاقات دوره هاي مختلف، لايه لايه و در هم تنيده شده است.

از اين جهت، كاستلوكيو به نمايش ِ بي بديل انبوهي از خاطرات و يادمان ها پرداخته است و از سوي ديگر، مداخله كارلو اسكارپا ( به عنوان مرمتگر سابق موزه ) سهم معيني از تشجيع مجموعه اي مونومنتال را با ارائه روش هاي جديد و محرك در بازتفسير آن، مي سازد.

پس از دهه 70 و 80 ميلادي، سايت موزه، مخصوصا باغي كه پروژه ي آيزنمن در آن قرار گرفته است، به پيشبرد ديالوگي خلاق ميان آثار هنر معاصر و يادواره ها پرداخته است. يكي از نمونه هاي به ياد ماندني اين تلاش ها، نمايشگاه انفرادي پيترو كانسارين در سال هاي 1976 و 77 بوده است، تنديس هايي كه با استفاده از لايه بندي سنگ و مرمر تحقق مي يافتند و به صورت ويژه اي مورد تحسين كارلو اسكارپا قرار گرفته بودند.

در پي اين اثر، استراپو از پيرا لناگي ارائه گشت كه از ايجاد پستي و بلندي هاي فراخي از چمن تشكيل شده بود. نمايشگاه 1981، ايل لوئوگو دلا فُرما، كاري تركيبي از نه هنرمند منتخب توسط جيلو دورفلس و ليسيسكو ماگاناتو ، كه در حياط و پل كاستلويكو نصب و راه اندازي گشته بود، مداخله هايي با تنديس هايي محيطي با مقياس بزرگ از استيل و چوب بوده اند كه گفتماني بصري با قلعه قرون وسطايي را برپا كرده بوده اند.

اتووود پيش از اين در اين خبر به باغ گام هاي از دست رفته به قلم سارجيو و در اين خبر به گفتگويي با عباس قريب، پيرامون اين اثر و در اين خبر به چرايي اين اثر و آثار ديگر آيزنمن پرداخته است.