طرح پیشنهادی استفان مالکا برای یک اقامتگاه مرکزی دانشجویی در پاریس, مازاد تولیدات صنعتی و نیاز به اصلاح و فرم ساخته شده ی شهری با سکونت گاه پوشیده از جعبه ی 'ame-lot' را با هم جفت و جور کرده است. این نما در یک تخصیص از نسبت های تقریباً مارسل دوشانی عینیت یافت. معمار و هنرمند گرافیتی فرانسوی یک پوسته از تخته ی پهن چوبی که می توانند تا شوند و یک هندسه ی مدولار تولید کنند را ارائه کرده است.
این طرح در زنده کردن یک زندگی جدید در یک ساختمان موجود هدفمند و با استفاده از لولاهای افقی نگه داشته شده است. یک پوشش جدید یک رهیافت محیطی جدید را نمایان کرده است, که شامل روگذاری لایه لایه شده از سیستم و مصالح موجود می باشد و یک گام فراتر از بازیافت صرف و تعیین یک معنای جدید از دورانداختن, سازه های میکرو یکبار مصرف و نهایتاً تبدیل آنها به یک طرح کلان می باشد.
قدرت یکپارچگی به وضوح در این اثر با واژگونی کامل از رابطه ی اغلب مخرب بین محیط و مصرف گستاخانه متبلور گشته است. معمار مطرح می کند که دیوارها باید ضخیم باشند و فرم شهری نیازمند به یک فضای همیشه در حال تغییر از محصولات جانبی محیط زیست خود می باشد.