غرفه بارسلون میس فن درروهه در سال 1929 طراحی شد.

کار دوم در نمایشگاه بارسلون به صورت سازه موقتی در آن سال ساخته شد و ویژگی شکوهمند ارائه ارزشهای فرهنگی آلمان مدرن را داشت.ظاهراَ غرفه بارسلون با کار کرد سفارتی طراحی شده بود و باید ارزشهایی را منعکس می کرد که به ارزشهای حاکم دویچرورکبوند پیش از جنگ جهانی اول بی شباهت نبود.اطلاع یافتن ار اینکه طرح میس وندروهه به کمک ارزشهای مدرن و کلاسیک ترکیب حساب شده ای ار قالب و فن را تجسم می بخشید،تعجب آور نیست.

این ساختمان نمود قدرت ابتکار ساختاری مدرن در خلق آثار فضایی بی سابقه بود و شاهکار محسوب می شد.دال نازک بام به طور ظریفی روی هشت تکیه گاه فولادی چلیپایی با روکشی از کروم قرار می گرفت و ایده ای بود که اسکلت دومینو را،البته فقط با بلندی یک طبقه،تداعی می کرد.

در این زمینه قاب سازه ای فراتر از آن بود که ابزار کم بهای یکسان سازی باشد و با مصالح گرانقیمت،یعنی سنگ مرمر و روکشهای عقیق رنگارنگ شیشه ای نیمه و فولاد ضد زنگ لبه تیز پوشانده شده بود.پایه و نعل درگاهی و ساختار متغارن در یک طرف کرسی بالا آمده ساختمان و به طور دقیقی در ترکیب قرار می گرفت تا به دو استخر مستطیلی شکل متصل شود که از طریق بازتابها بر ویژگی مجلل و جلوه غیر عادی می افزود.

نقطه مقابل با انتقال محور استخر اصلی از آن از غرفه مستطیلی،در حرکت رار می گرفت و این حرکت بصری به صورتی که تیغه های مسطح عمودی قرار داشتند  ادامه می یافت،بعضی داخل فضای پوشیده و بقیه به اطراف امتداد می یافتند و همه آنها مستقل از شبکه تکیه گاه ها،بنابر این،در حالی که بعضی از آنها واقعاَ وزن را تحمل می کردند،نگاره ارائه شده در این طرح استقلال صفحه های دیوار از نقشه های تکیه گاهی سنتی بود.

اتصالات و ریزه کاریها در اسکلت با دقت کنترل می شد تا ویژگی مستحکم و بی وزنی در بیشتر سطوح را بر هم نزند.پیش رویها و پس روی های بصری ایجاد شده به وسیله قرار دادن بی قائده تیغه ها با راه پر پیچ و خمی که بازدید کنند از میان بخش داخلی طی می کند تطابق دارد.

این ساختمان با صندلی های چرمی سنگین که با لبه های متقاطع فولاد ضد زنگ با روکش کروم حفظ می شد (صندلی های بارسلون) تجهیز شده بود.صرف نظر از آن فضا کاملاَ خلوت بود،شاید نمود نوعی شیوه جدید زندگی باید توجه نخبگان صنعتی متمدن را جلب می کرد.