ارائه ترکیب بندی مجزا و متقارن و استفاده محدودتر از عناصر ترئینی که فقط وظیفه ی تعریف فرم های حجمی را بر عهده دارند، موجب پیداش نوعی معماری "کلاسیسیستی" در ویلای شماره 2 واگنر می شود و آن را در تقابل با بنای مجاور ، یعنی ویلای شماره 1 واگنر قرار می دهد که تزئینات پرکارتری دارد.
واگنر پیوندهای خود با سبک انشعاب را کمرنگ تر می سازد تا به فرم های خشک تری دست یابد، مانند بلوک های مکعبی که با ترئینات هندسی از قبیل نوارهای شیشه ای آبی و میخ کوبی های آلومینیومی متمایز شده اند. این بنا را به نوعی می توان پیش درآمد فرم های پیش خردورز هوفمان در کاخ استوکله در بروکسل دانست.