برنارد چومی، در سال 1982 برای اولین بار در مسابقه‌ای شرکت کرد و طرح او در رقابت با 470 معمار و طراح دیگر برگزیده شد. مسابقه طراحی «پارک دُلاویلت» از سری مسابقات بین‌المللی معماری بود که در دهه هشتاد، با هدف تغییرات ساختاری پاریس برگزار می‌شد.
پارک دُلاویلت، از بزرگترین پارک‌های پاریس است که محوطه‌ای به مساحت تقریبی 50 هکتار دارد. این پارک در شمال شرق پاریس، در حدفاصل دو ایستگاه مترو و در میانه منطقه ای نیمه- صنعتی و کارگرنشین واقع شده است که مرز حومه پاریس را مشخص می کند؛ طول آن بیش از یک کیلومتر بوده و عرضی معادل هفتصد متر دارد.
کارکردهای بزرگی چون «موزه علم و صنعت»، «شهر موسیقی»، «تالار بزرگ پاریس» و چند تالار دیگر برای اجرای موسیقی در محوطه این پارک قرار دارند. این پارک نقطه مقابل مفهوم «پارک شهر» قرن نوزدهمی است که پیش از آن فردریک لا اولمستد مطرح کرده بود.
در نظر چومی «پارک دُلاویلت» نه یک پارک، که گونه ای جدید از شهر است؛ گونه ای از پارک قرن بیست و یکمی که در آن برنامه، فرم و ایدئولوژی در کنار هم قرار می گیرند. سایت «دُلاویلت» دو ویژگی دارد: یکی عبور دو کانال و دیگر وجود سلاخ خانه بزرگ و قدیمی پاریس.
چومی اما با آگاهی از عقبه صنعتی محوطه پارک، تصمیمی بر ارائه طرحی کانتکستچوال نداشت؛ او معتقد است مونتاژِ «پارک دُلاویلت» از منظر کارکردی و بصری، به خوبی با عناصر اطراف سایت ترکیب شده شده است. طرح پارک مبتنی بر نظامی از سطح، خط و نقطه است. فعالیت هایی چون بازی، ورزش، تفریح و خرید در سطوح مناسب و تعریف شده، شکل می گیرند.
سایر سطوح از سنگ و خاک فشرده ساخته شده و از فرم آزادانه تری برخوردارند. خطوط، توسط شبکه ای از «فولی» ها تعریف می شوند که با تشکیل نظامی خطی، حرکت پیاده را ساماندهی می-کند. محور شرقی- غربی این پارک پاریس را به حومه، و محور شمالی- جنوبی آن دو ایستگاه مترو را به یکدیگر متصل می کند.
نقاط، مبتنی بر «فولی»هایی هستند که در فواصل 120 متری قرار گرفته و چون تقسیم کننده فضایی عمل می کنند. این «فولی»ها جایگزین مونومان های خشک و سنتی پارک های شهری هستند و معرف تغییرات هنری و اجتماعی در یک جامعه در حال تغییرند. «
این جا هیچکس از استعاره و نمایه چیزی سر در نمی آورد. مردم یا این پارک را دوست دارند، یا از آن متنفرند. با این حال آن را نمی-فهمند. نمی خواهم این طرح به راحتی قابل فهم باشد. بنابراین با این موضوع مشکلی ندارم. می خواهم این جا برای مردم، آیینه ای باشد در برابر علامت سوال هایشان».
کارفرمای چومی در این طرح، دولت فرانسه بود و به دلیل مشکلات عدیده‌ای چون تغییر دولت و بودجه نامشخص، فرایند اجرای «دُلاویلت» به تعویق افتاد؛ تا اینکه دولت جدید در سال 1986 روی کار آمد و بدین ترتیب اجرای طرح دوازده سال (از 1986 تا 1998) به طول انجامید. گرچه به زعم چومی، این پارک پروژه ای جریان است؛ طراحی معمارانه ای که هیچ گاه پایان نمی پذیرد.