سدریک پرایس (1934-2003) یکی از مهمترین معماران تخیلی انتهای قرن 20ام است. اگرچه تعداد ساخته های او بی نهایت کم هستند، اما ره یافت جانبی او به معماری و مداخلات شهری، موید این واقعیت است که اثار ساخته نشده و طرح های پیشنهادی بعضا خیالی اش تاثیری ماندگار بر معماران و هنرمندان معاصری همچون ریچارد راجرز، رم کولهاس، ارشیگرام، سوپراستودیو، ویل آلوسپ، آراتا ایسوزاکی، برنارد چومی و الیزابت دیلر به جا گذاشته است.

کاخ تفریح یکی از مهمترین پروژه هایش بود که به گمان بسیاری تاثیری عمیق بر رنزو پیانو و راجر واترز برای طراحی مرکز جورج پومپیدو در اوایل دهه 1970 گذاشت.

کاخ تفریح محصول ایده پردازی جوان لیتلوود است؛ کارگردان تئاتر و بنیانگذار کارگاه تئاتر در شرق لندن، ان ها به دنبال ساختن "آزمایشگاه تفریح" بودند، با تسهیلاتی برای رقص، موسیقی، تئاتر و اتش بازی. اصلی ترین دغدغه پرایس تدقیق این باور بود که به واسطه استفاده صحیح از تکنولوژی های نو مردم می توانند بر محیط پیرامونشان کنترلی بی حد و مرز داشته باشند، محصول نهایی ساختمانی بود که می توانست نیازهای بازدیدکنندگان را پاسخی درخور دهد و امکان حدوث بسیاری از فعالیت ها را فراهم اورد.

کاخ تفریح طرحی است مملو از امکانات، تقریبا هرکاری در ان ممکن است: "انتخاب با شماست، می توانید هرکاری دلتان خواست انجام دهید یا به تماشای دیگران بنشینید، می توانید کارکردن با ابزارها را بیاموزید، چگونه با بچه ها سروکله بزنید، چگونه نقاشی کنید یا صرفا به اهنگ مورد علاقه تان گوش فرادهید. برقصید یا بنشینید و ببینید دیگران چه می کنند. جایی دور از جمع بنشینید و ببینید در شهر چه می گذرد، می توانید همان جا نطفه یک شورش را ببندید یا در گوشه ای به اسمان خیره شوید."

سازه فولادی ازاد و محبوس نشده و کرین های متحرک، ساختمان را عملا به مجموعه ای از "قطعات تبدیل کرد"؛ دیوارهای پیشْ ساخته، سکوها، طبقات، پله کان ها و ماژول های سقف همه و همه به وسیله کرین ها جابه جا و مونتاژ می شوند، در این مجموعه حداقل روی کاغذ همه چیز قابل تغییر است. انگونه که خود سدریک پرایس می گوید: فرم و سازه این کاخ به یک کارخانه کشتی سازی مدرن می ماند که در ان فضاهایی همچون، تئاترف سینما، رستوران ها، کارگاه ها، محل های تجمع را می توان بارها و بارها مونتاژ کرد، تغییر مکان داد، قطعاتشان را اوراق کرد و دوباره استفاده نمود.