خانه هاي پروژه ي عكاسي بن مارسين با نام " آخرين خانه ي ايستاده "، عجيب، نابجا، گم و فراموش شده به نظر مي رسند. اين مجموعه همچون اداي ديني به خانه هاي انفرادي رديفي ِ فراموش شده مي باشد.

اين عكاس خودْ آموخته كه در بالتيمور فعاليت مي كند، به اين ساختمان هاي منفرد علاقه پيدا كرده كه نه تنها زيبايي شبح وارشان جذاب ست بلكه موقعيت عجيب آن ها در چشم اندازهاي شهري، جلب توجه مي كند. اين ساختمان ها اغلب سه طبقه بوده و به وضوح، جهت استقرار انفرادي ساخته و طراحي نشده اند.

مارسين خانه هاي انفرادي رديفي را تناقض گويي معماري در برخي از شهرهاي سواحل شرقي ايالات متحده، مي نامد. با حفظ شكوه سابق خود، اين آخرين خانه هاي ايستاده هنوز هم داراي سكنه مي باشند.

جزئيات و ديتيل هايي كه ممكن است در رديف هاي بيست تايي اين خانه ها ديده نشوند؛ زماني كه همه چيز از بين برود، در اين ساختمان هاي انفرادي وضوح مي يابند و اين سوال تامل برانگيز را مطرح مي كنند كه چرا به اين خانه هاي انفرادي اجازه داده شده است تا باقي بمانند.