همکاران پترسون این تابستان سکونتگاهی را در جزیره ی ویاکا، نیوزلند پدید آوردند. یک مکان برای تاکستان زیبا که با نام های برجسته ای چون کابل بای، منووار و پسژ راک معروف شد. این جزیره همچنین محلی برای بهترین خانه های تعطیلات آکلند می باشد. این خانه بر پرتگاه تند ساحلی بر بالای حاشیه ی درختی ساحل شمالی واقع شده است. کیفیت شراب ویاکا و سنگ های پیریت چلیپایی رگه دار به این جغرافیا نسبت داده شده است. این جغرافیایی است که انگور تولید می کند.
این عناصر ذائقه ی محلی ویاکا را متمایز می کنند. در طراحی خانه از همان قشر سنگ پیریت محلی به عنوان مصالح ساختمان در بازتولید حس مکان و تعلق به معماری بافت استفاده شده است. توده ی سنگی خانه در قامت یک پل چیده شدند، جبهه های کناری گشوده شدند، تا بتوانند هم از نمای ساحل و هم از آفتاب بعداز ظهر استفاده کنند. بر این اساس می توان گفت، یک منطقه ی زیستی اصلی به راحتی در پرتگاه بین یک استخر رو به اقیانوس و یک حیاط غار مانند از غرب به شرق آشیان کرده است.
مالکان غالباً از این غار به عنوان یک تئاتر سینمایی روباز استفاده می کنند. سوئیت های اتاق خواب در طبقه ی بالا با مقیاسی مناسب، رمانتیک و با چشم اندازی مناسب به خط سایبانی پوشش درختان ساحل گروه بندی شدند. خانه با پایداری متعلق به جزیره طراحی شده است. چنانچه گرمایش هوایی نوآورانه و سیستم سرمایشی در فراهم آوردن یک افت حرارتی کافی در تمام سطوح به کار گرفته شد.
علاوه بر این الحاق ایستگاه ضایعات و سیستم آب شبکه بندی شده و امکانات ذخیره سازی آب باران هم به این تجهیزات کارآمد اضافه شدند. اما پترسون بیان می کند، که در این مسیرساختمان از مصالح سنگی اش که به همین منطقه ی زیبا تعلق دارد، استفاده می کند؛ تا بتواند احساسی مشابه را تولید کند.