کمپ معماری ویترا یک پارک معماری واقع در ویل آن در راین است که تنها خاص موسسه ویترا در غالب مکانی برای طراحی و فروش مبلمان ویترا ساخته شده است . در سال 1981، بعد از آتش سوزی بزرگی، بیشتر ساختمان های کارخانه متعلق به سال های 1950 تخریب شدند و این سایت به مجموعه ی نا همگونِ معماری معاصر تبدیل شد . منتقد معماری، فیلیپ جانسون، یکبار می نویسد : " بعد از مجموعه ویِسِن هاف در سال 1927، این مجموعه، در یک مکان متشکل از ساختمان هایی است که توسط مشهورترین معماران در جهان غرب طراحی شده است " .

در جریان گسترش این مجموعه، معماران درگیر پروژه، به دنبال خلق ساختمان هایی بودند که همزمان متناسب با فضاهای مسکونی اطراف و چشم انداز طبیعی مرزهای سه گانه اش ( سویس، آلمان و فرانسه ) باشد و البته، نتیجه پایانی مجموعه ای از ساخت و پرداختی هدفمند باشد، تراکم و کیفیتی باور نکردنی که مجموعه ویترا را به جاذبه ای برای طرفداران معماری از سراسر دنیا تبدیل می کند . این مجموعه شامل این ساختمان ها است : خانه ویترا ( طراحی هرزوک و دی مورن : 2010)، ساختمان کارخانه ( دفتر معماری سنا : 2012)، ایستگاه اتوبوس ( جاسفر موریسون : 2006)، ساختمان کارخانه ( آلوارو سیزا : 1994)، ایستگاه آتش نشاتی ( زاها حدید : 1993)، پاویون کنفرانس (تادائو آندو : 1993)، موزه طراحی ویترا (فرانک گهری : 1989)، گالری موزه طراحی ویترا و ورودی مجموعه ( فرانک گهری : 2003 ـ 1989)، ساختمان کارخانه ( فرانک گهری : 1989)، ساختمان های کارخانه (نیکولاس گیمشا : 1986 ـ 1981 )، اِلمان ابزارهای تعادل ( کلاس اُلدِن بِرگ و کوزه وَن براگن : 1984)، فضای گنبد ( به یاد ریپارد بوکمینستیر فولر : 2000 ـ 1975)، ایستگاه پمپ بنزین ( جین پرووه : 2003 ـ 1953)، کیوسک جریان هوا ( 2011 ـ 1986)، دیوگن ( رنزو پیانو : 2013) .

موسسه خصوصی موزه ویترا در سال 1989، توسط سی . ای . اُ رالف فلهبام تاسیس شد . با تمرکز بیشتری بر مبلمان و طراحی داخلی، این موزه آثاری از چارلز و رِی ایامز، جورج نِلسُن، آلوار آلتو، ورنِر پَنتُن، دییِتِر رلمز، ریچارد هاتِن و میچاییل تونِت را نمایش می دهد . این معماری مدرن که مجموعه آثار هنرمندان را در خود جای داده است، اولین طراحی فرانک گهری در اروپا بود و همچنین شامل کلکسیون شخصی رالف فلهبام، کارگاه ساخت و نگهبانی کارخانه ویترا هم می شود .

از آنجا که سبک معماری فرانک گهری را به راحتی می توان شناخت، این پروژه پیکرتراشانه ی کانستراکتیویسم تنها اندکی از طراحی های معمول او متفاوت است که او متریالش را به گچ سفید و فلز زینک ـ تیتانیوم محدود کرده بود . همان طور که خود معمار هم می گوید " من فرم هایی که از اسکچ هایم خلق می کنم، بسیار دوست دارم و این هرگز برای من رخ نمی دهد که بتوانم آن را در طراحی یک ساختمان هم انجام دهم . اولین پروژه ای که این چنین، طراحی اش کردم، ویترا در آلمان بود " .

در ساختمانی تنها با 8,000 فوت مربع مساحت، موزه ی دو طبقه ویترا، یکی از بزرگترین کلکسیون های مبلمان دنیا، به همراه آثاری از بیشتر دوره ها سبک های آغازین در قرن نوزدهم تا دوره مدرن است . با ترکیب عملکردی برج ها، رمپ ها و مکعب ها، حجم های این ساختمان را نور و ضرورت های چیدمان فضایی تعیین می کند .

در انتهای عقبی ساختمان، سرسرای کارخانه، کاری از نیکولاس گریمشا، هم در اندازه و هم در ارتفاع با ساختمان مجاورش ارتباط پیدا می کند . فضای ارتباطی فرمالی میانه ی این موزه، در برج ها و رمپ ها یافت می شود که همه ی فضاهای کارگاه های ساخت، نمایشگاه، آزمایشگاه، کافه تریا، سالن چند منظوره و دفاتر اداری را به هم مرتبط می کند . موزه ویترا با مرغزاری از درختان گیلاس احاطه شده و همچنین در نزدیکی مجسمه ابزارهای توازن و پاویون کنفرانس، طراحی تادائو آندو است .

فضای داخلی موزه طراحی ویترا دارای چهار گالری نمایشگاهی بزرگ با دیوارهای سفید یکسان و مساحت حداکثری 700 متر مربع از فضای نمایشگاهی است . منبع اصلی نور پنجره مرکزی از این سقف است که فرم یک شکلش از بیرون قابل رویت است دقیقا همان جایی که نقطه کانونی ساختمان قرار دارد . همچنین برجستگی در حجم بیرونی همان ساختار موربی است که پلکان را در خود جای داده است . بدین گونه، فرم های تاثیر گذار بیرونی ساختمان را هم عملکردشان تعیین کرد و هم نیاز برای ساختمان پیچیده ی یک موزه شکل داد . در موزه طراحی ویترا، گهری، موفق به ترکیب دو گونه اساسا متفاوت معماری موزه شد . از یک طرف این ساختمان تفسیری غیر منتظره از " مکعب سفید " به منظور فراهم کردن بافتی خالص برای ارایه نمابشگاه ها است و از طرف دیگر، این موزه در غالب یک مجسمه ی معمارانه ی تصویر نگاری است که به موزه طراحی ویترا کمک می کند تا اعتباری جهانی به دست آورد .