کشور ازبکستان را با سمرقندش می شناسند. یکی از کهنترین شهرهای جهان که توسط ایرانیان 4 دهه پیش از میلاد مسیح بدلیل حاصلخیز بودن زمینها و آب و هوای خوش پی نهاده شد و تا زمانهای دور و دراز یکی از مهمترین شهرهای امپراتوری پارس بود. شهر سمرقند در جنوب شرقی ازبکستان ، در وادی خوش منظرهٔ رودخانهٔ زرافشان ، در محاصرهٔ کوه های پامیر قرار گرفته است.

سمرقند در مرکز جاده ابریشم قرار دارد و این مساله اهمیت این شهر را دو چندان کرده است. اولین دسته از بارزگانان سمرقندی در دو قرن پیش از میلاد تجارت از این شهر را آغاز کردند. شهرت سمرقند به پارچه های ابریشمی است. دلیل دیگر شهرت سمرقند تیمور لنگ است. فاتح سبوع قرن 14 میلادی. فرمانروایی خونخوار و جهانگشا، از تبار تاتارهای ازبکستان، که سمرقند را پایتخت امپراتوریش کرد.

سمرقندی که شعر معروف حافظ شیراز که می گوید اگر آن ترک شیرازی بدست ارد دل ما را به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را، پادشاه جهانگشا پریشان می کند. سمرقند با معماری ویژه ایرانی اش یکی از مهمترین میراثهای ملی یونسکو است.

تیمور لنگ می خواست تا ابهت امپراتوریش را از طریق ساختمانهایش نشان دهد. تیمور با استفاده از معماران ایرانی، که زبده ترینها در زمان خودشان بودند آثار زیاید از جمله مدرسه زیبایی در سمرقند ساخت. مدرسه ای که روی تپه های سمرقند ساخته شد. به گفته مورخین دلیل اصلی کشورگشایی تیمور تنها یک چیز بود و آن اینکه از سمرقند یک شهر رویایی بسازد.

گفته می شود ثروت تیمور لنگ آنقدر بود که می توانست جهان را با سکه طلا فرش کند. او خرج زیادی هم برای آشپرخانه کاخش می کرد و عاشق کلوچه های سمرقندی بود. گفته می شود در جنگها آشپزهایی را با خود می برد تا این کلوچه ها را برایش اماده کنند. کلوچه ها تنها در اینجا تهیه می شوند و حتی از تاشکند بسیاری به اینجا می آیند تا از این کلوچه ها بخورند. در شهرهای دیگر تهیه چنین کلوچه هایی امکان پذیر نیست.