در پروژه توسعه يك مقصد منحصر بفرد در منطقه راتينا نيمي در شهر تامپر فنلاند چالش اصلي جلوگيري از خصوصي شدن يك فضاي عمومي است. شركت بیگ براي اين فضا پروژه اي را پيشنهاد مي دهد كه با يك فضاي عمومي خطي كه شبيه يك خط قرمز است سه محدوده شهري مختلف را در سه طرف يك استاديوم به يكديگر پيوند مي دهد؛ به اين صورت كه زندگي جمعي را به سمت تفرجگاه كنار آب دعوت مي كند و آن را به مسير پياده روي روي بام امتداد مي دهد تا عابرين از ديد شهر تامپر لذت ببرند و سپس به سمت صحن جديد استاديوم هدايت مي كند.
اين فضاي جمعي سه منظوره ورزش را به شهر و زندگي شهري را به درون استاديوم تامپر مي كشاند. اين سه بخش حامل سه گونه معماري متفاوت هستند كه پتانسيل هاي هر سايت را جداگانه هدف قرار داده اند. قسمت شمالي استاديوم راتینا پتانسيل تبديل شدن به يك خط آسمان جدید شهري را دارد كه از مركز شهر تامپر قابل ديدن باشد. شركت BIG يك خط آسمان مينياتوري را پيشنهاد مي دهد كه با قرار گرفتن خانه هاي كوچك ساخته شده بر روي ستون هايي كنار آب كه در ارتفاع متفاوت هستند به وجود مي آيد. به منظور تقويت زندگي اجتماعي در حاشيه آب، قسمت مسكوني به همراه دفاتر اداري، قسمت تجاري و فضاي فرهنگي در طبقه همكف برنامه ريزي شده اند. در حالي كه ساكنين در اختيار داشتن باغ هاي روي بام وديد بي نظير به محيط اطراف، طبقه هاي بالاتر را اشغال مي كنند.
بخش دوم، در راس استاديوم، شامل يك بلوك مسكوني است كه پيرامون يك فضاي سبز قرار گرفته و به گونه اي پيچيده است كه از توپوگرافي طبيعي سايت پيروي كند و ديد وسيعي در اختيار همه واحدها قرار دهد. ارتفاع اين بنا از هر دو انتها به زمين مي رسد و براي عموم امكان دسترسي به بام ساختمان را كه در واقع يك مسير پياده روي عمومي است فراهم مي آورد. محدوده هاي كوچك در طول مسير، افراد را به استراحت هاي كوتاه در زمان بالا رفتن دعوت مي كند و به آنها زماني براي لذت بردن از ديد وسيع رو به شهر مي دهد.
قسمت سوم در خيابان مجاور، ساختمان جديدي با فروشگاهها، دفاتر اداري و بخش فرهنگي است كه در طولي دو برابر جايگاه تماشاگران و در همان امتداد كشيده مي شود و به عنوان يك بناي الحاقي، جنب و جوش را به درون استاديوم القا مي كند. نماي اين قسمت با باريكه هاي افقي پوشانده شده است كه مانع تابش خورشيد از سمت جنوب مي شود و محوطه اي پلكاني براي تماشاچيان را به وجود مي آورد. اين پروژه به عنوان يك فضاي عمومي خطي كه “خط قرمز” ناميده مي شود با تغيير شكل و كاربري گردش پرپيچ و تابي را در طول سه برنامه توسعه اي تعريف مي كند و آنها را به مناطق هم جوار مرتبط مي سازد.