تحقق این طرح در سال 1985 نتیجه برگزیده شدن به
عنوان برنده ی یک مسابقه محدود است، مسابقه ای که پس از رد طرح های پیشنهادی قبلی مجدد
برگزار گردید. این طرح که کمی بخشی از ان توسط
اُاِم اِی توسعه یافت، در واقع نوعی
مبادله ی ارتباطی است. ساختمان ایستگاه اتوبوس در بالای خروجی مترو و در مرکز پایانه
تراموا قرار دارد.
در مجاورت آن جایگاه‌هایی برای پارک اتوبوس‌ها واقع
شده است، طرح دارای یک سایبان کشیده بزرگ است که به سمت ایستگاه راه‌آهن جهت گرفته
و روی ان صفحه‌ای پوسته ای کشیده شده که بتواند برای تبلیغات استفاده شود.
این سایبان محصول استفاده مجدد از مصالحی است
که از یک ایستگاه اتوبوس دهه 1950 که از اطراف روتردام جمع آوری شده بود باقی
مانده. داخل ساختمان یک فضا برای فروش بلیط قرار دارد که خروجی مترو را محصور می
کند. این فضا رو به یک میز اطلاعات منحنی است. در پشت این دفاتر اداری، یک اتاق
نوشیدنی و فضا برای استراحت و گپ و گفت کارکنان شرکت اتوبوس وجود دارد.
در طرح اولیه یک توپ فولادی به عنوان عنصری سازه ای
برای تحمل وزن سایبان تعریف شده بود که روی کابین شیشه ای سالن بلیط قرار می گرفت.
این بخش از طرح در نهایت حذف شد، اما شکل واقعی سایبان دقیقاً همانطور که در ابتدا
پیشنهاد شده بود باقی ماند.
مقطعی که از سطح کره ای به قطر 100 متر بریده شده و به عنوان پوسته سایبان عمل می
کند، با توجه به شکل نسبتا پیچیده ای که دارد مورد ازمایش های سازه ای متعددی قرار
گرفت، پس از چند ازمایش مشخص شد که می توان این پوسته را به عنوان شکل بهینه برای سرپناه
استفاده کرد. پس از بررسی ضخامت مقطع و ترسیم شکل توسط کامپیوتر، ظرافت شکل اولیه
بدون تغییر باقی ماند و شکل و عملکرد در خالص ترین حالت خودش حفظ گردید.