سال ۲۰۰۹ مجله‌ی آیکان فهرستی از بیست معمار منتشر کرد که "آینده را شکل می‌دهند" و در آن از تام ویسکامب به‌عنوان "طراحِ یک آینده‌ی محتمل" یاد کرد. در سال ۲۰۰۳ طرحِ او برای طراحیِ فضای بیرونیِ ساختمانِ موزه‌ی هنرهای معاصرِ لانگ آیلند، در چهارمین دوره‌ی مسابقه‌ی معمارانِ جوان که سالانه توسط این موسسه برگزار می‌شود، انتخاب گردید.
برنده شدن در این مسابقه در واقع جرقه ای بر استقلالِ تام ویسکامب از گروه هیملبلا بود. مسابقه‌ی موما پی.اس.وان در این سال بر اساسِ ایده‌ی "ساحلِ شهری" در شهر نیویورک موضوعیت یافت و طرحِ ویسکامب با نامِ "نور- بال" فضای این ساحل را با سقفی سلولار و منظری فراغتی پوشش می‌داد. عناصرِ منظر را حوضچه‌های خطی و مبلمانِ شهریِ مناسبِ فعالیت‌های ساحلی تشکیل می‌دادند که در ترکیب با ساختارِ سقفِ پیشنهادی، گذرگاه‌ها و خرده‌اقلیم‌هایی متنوع در فضای همگانی ایجاد می‌کرد.
ساختارِ اصلیِ سقفِ سلولار نیز مبتنی بر سازه‌ای آکاردئونی بود که مکان و هندسه‌ی هر یک از سلول‌های آن با توجه به سایه و رفتارِ سلولِ مجاور تعیین می‌شد. در نهایت یک پوسته‌‌ی ثانویه در قالب پوششِ اصلی این سلول‌ها، را مبدل به ساختاری یکپارچه می‌ساخت که شب‌هنگام به توده‌ای نورانی تبدیل شود.