لارنس کراوس، در مقاله‌ای در سایت "موسسه اخلاق و فناوری‌های در حال ظهور" تحت این عنوان که "چرا من در رابطه با هوش مصنوعی هیچ نگرانی ندارم" از علل اینکه چرا بشر درباره آینده رشد هوش مصنوعی نباید نگران باشد، می‌گوید. سر و صداهای اخیری که بعضی از روشنفکران درباره مساله هوش مصنوعی و سرعت گرفتن پیشرفت‌های علمی از این دست به راه انداخته‌اند این ترس و نگرانی را بین افراد بشر به وجود آورده است که نکند این تکنولوژی زمانی بلای جان آنها شود. درباره نگرانی نسبت به خطرات هوش مصنوعی، در صورتی که واجد آگاهی شوند، شخصیت‌هایی چون الان ماسک و استیفن هاوکینگ سخن گفته و نوشته بودند. لارنس ماکسول کراوس فیزیکدان نظری آمریکایی و از استادان اصلی دانشکده زمین و اکتشافات فضایی است.
عدم رقابت کامپیوتر با آگاهی
کراوس ابتدا مساله‌ای مهم را روشن می‌کند و توضیح می‌دهد حتی با امکان رشد ذخیره‌سازی و قدرت پردازش کامپیوترها در 40 سال آینده، کامپیوترهای اندیشمند یک معماری دیجیتالی خواهند داشت که تفاوت اندکی با کامپیوترهای کنونی دارد، وگرنه این امکان وجود ندارد که در این مدت کوتاه آنها تبدیل به چیزی شوند که قابل رقابت با سطح هوش و آگاهی انسان باشد.
کراوس معتقد است که ادعایش را به سادگی با یک آزمایش ذهنی فیزیک می‌تواند اثبات کند: "با توجه به برق مصرفی کامپیوترهای الکترونیکی کنونی، کامپیوتری که قابلیت و قدرت ذخیره‌سازی و پردازش ذهن انسان را داشته باشد، نیازمند بیش از 10 تراوات برق است که این میزان برق برابر است با برق مصرفی کل بشر روی زمین. این در حالی است که مغز انسان همین فعالیت‌ها را تنها با مصرف توان معادل 10 وات انجام می‌دهد. در طول دهه گذشته هر سه سال سرعت و توان کامپیوترها دو برابر شده است که با در نظر گرفتن این فرض که این دو برابر شدن همچنان در چندین سال آینده نیز ادامه پیدا کند، دست‌کم 120 سال وقت لازم است تا ماشین‌های هوشمند بتوانند از نظر بهره‌وری انرژی با انسان برابری کنند."
تصمیم‌گیری ماشین‌ها برای بشر
با نادیده گرفتن این مشکل کراوس تصور می‌کند مانع دیگری در اصل توسعه ماشین‌های هوشمند وجود ندارد. او یادآوری می‌کند پیش از این نیز ماشین‌ها نقش مهمی در زندگی ما داشتند. گرچه بعضی از افراد به این پیشرفت با دیده نگرانی می‌نگریستند. مثلا برای ما تصمیم‌گیری به منظور ساخت ماشین‌ها از ساخت یک آسانسور شروع شد که تصمیم می‌گرفت ما چگونه و کی به در منزل خود خواهیم رسید. ما اجازه دادیم ماشین‌ها به صورت خودکار ما را راهنمایی کنند. ما هر هفته با هواپیماهایی مسافرت می‌کنیم که با خلبانان خودکار هدایت می‌شوند، ماشین‌های ما مشخص می‌کنند که چه زمانی آنها نیازمند سرویس هستند یا چه وقت لاستیک‌ها باید تنظیم باد شوند و در حال حاضر اتومبیل‌ها خود به پارکینگ می‌روند.
در مواردی ما به این نتیجه رسیده‌ایم که ماشین‌آلات خودکار بهتر از انسان‌ها تصمیم می‌گیرند و باید از این جریان شاد باشیم که این ماشین‌ها چنین پتانسیل‌هایی را دارند که فعالیت‌های روزمره را برای ما امن‌تر و کارآمدتر کنند. او در ادامه شرح می‌دهد ما خیلی وقت است که تصمیم‌گیری‌هایمان را با ماشین‌ها تقسیم کرده‌ایم و در هر تقسیم کار و شراکتی، طرفین این شراکت بخشی از اختیارات خودش را واگذار می‌کند اما اگر این شراکت برای یکی از طرفین به صرفه نباشد آن را بر هم می‌زند.
جنگ ماشین‌ها علیه بشر
مساله دیگری که از نظر لارنس کراوس رشد اختیارات ماشین‌ها ممکن است در آن نگرانی ایجاد کند کنترل ماشین‌ها بر ابزار جنگ مدرن است. به عقیده وی بسیاری از اینکه تصور کنند ممکن است روزی ماشین‌های هوشمند کنترل دکمه‌ای را به دست گیرند که فشار دادن آن منجر به نابودی بشر شود، یا حتی ماشینی توان برعهده گرفتن و راه‌اندازی و تدارک یک حمله بزرگ را داشته باشد، ابراز نگرانی می‌کنند. کراوس شرح می‌دهد که دلیل نگرانی ما این است که برخلاف ماشین‌ها، تنها به توان تحلیلی خود تکیه نمی‌کنیم.
او توضیح می‌دهد: "من فکر می‌کنم این مساله به این دلیل است که زمانی که پای تصمیم‌گیری می‌رسد ما اغلب به همان اندازه که به تجزیه و تحلیل عقلانی اعتماد می‌کنیم به شهود و ارتباط بین فردی نیز اعتماد می‌کنیم و پیش خود تصور می‌کنیم ماشین‌های هوشمند چنین قابلیت‌هایی ندارند." او برای توضیح این مساله به‌عنوان مثال بحران خلیج کوبا را یادآوری می‌کند.
ماشین‌های برنده جایزه نوبل
او با گفتن این نکته که امروزه بسیاری از معادلات ریاضی را دانشجویان برعهده کامپیوترها گذاشته‌اند، می‌پرسد اگر کامپیوترها توان انتخاب پرسش‌ها را هم داشته باشند، چه پرسش‌هایی خواهند پرسید؟ چه چیز جالبی خواهند یافت؟ آیا آنها مسائل فیزیک را به همان شیوه‌ای که ما انجام می‌دهیم انجام خواهند داد؟ آیا زمانی را شاهد خواهیم بود که اولین دستگاه جایزه نوبل خودش را دریافت